Adini Bilmeden Sevdim
Ben, seni; adini bilmeden sevdim. Ve, “var”liginla gulusunu...
Ben seni, yasini bilmeden, gozunu-kasini bilmeden sevdim.
Ve, “yar”liga suzulusunu.
Ben seni, sesini duymadan sevdim...
Ve duymadan nefesini.
Ben seni adini bilmeden sevdim...
Ama; sevdim!..
Usuyusunu sevdim...
Usuyusunu sevdim onucuncu ayin ilk gunu;
“Gel, isit” deyisini!..
Bekleyisini sevdim besinci mevsimin gun bitimlerinde, bilerek gelmeyecegimi...
Aksam alacalarinin gonlune yuruyusunu sevdim...
Ve, kipirtisiz, karanliga gomulusunu sevdim.
Bir de;
“Gel, isit” deyisini!..
Ben seni, adini bilmeden sevdim.
Ihtiyacim... Cevabim...
Isimler koydum sana; bahar yelim, cicek tarlam... Gokkusagim, isigim... Kuskanadim, pembe ruyam, ciy tanem...
Seni, adini bilmeden sevince ogrendim; seni sevmek icin gerekmiyordu ismini bilmem...
...Sevdim iste!
Ben, seni; yasini bilmeden sevdim... Yani bilmeden sevdim deden yasinda miyim, torununla akran mi!
Ben seni, gozunu-kasini bilmeden sevdim.
Ben seni, sesini duymadan sevdim.
Ve hatta ogrenmeye korkarken, bilmeye kiyamazken seni...
...seni sevdim.
Seni sevdim.
Icime salincaklar kurdum gonlumun ipleriyle...
Oturdun, sallayamadim; dokunurum diye korkumdan!
Dolastin boynuma bir sarmasik gibi; oksayamadim.
...Koklayamadim!
Dalgalarini taramamis olan parmaklarim yabanci saclarina...
Ve h�l� bilmiyorum, gozlerin ne renk?.. Hangi yildizlar mahpus icinde?
Ve ben sana h�l� seni sevdigimi soyleyemedim!..
Ama ben seni; adini bilmeden, yasini bilmeden... Yuzunu bilmeden, sesini bilmeden...
...seni bilmeden sevdim.
Seni, “bilmeden” sevdim!
Senin olmadigin ve benim olmadigim bir sokaktaki kosebasinda carpisti duygularimiz!
Dokuldu icindekiler ve dokuldu icimdekiler...
Sen yoktun orda ve ben de yoktum;
Ama sevda vardi!
Ve, ben; seni adini bilmeden sevdim
Muammer Erkul |
