Yuvarlağın Köşeleri

Aşka gönül ile düşersen yanarsın. Zeka ile düşersen kavrulursun. Akıl ile düşersen çıldırırsın. Duygu ile düşersen gülünç olursun. Aşka düşmezsen kalabalığa karışırsın, ezilirsin. Sersem sersem bakınıp durma bir yol seç. ÖZDEMİR ASAF

Zor Olan...

Cok zor bu ayriligi kabullenmek, Arkandan bakip gitmeni seyretmek, Dilimin ucuna kadar gelen "GITME" sozcugunu, Soyleyememek,icine hapsetmek... Biliyorum doneceksin gunun birinde, Ama tam olarak ne zaman ve ne sekilde?! Gozlerin bakacak mi yine sefkatle? Yoksa tas duvarlar mi yukselmis olacak gozlerinin icinde? Eminim kendimden oldugum kadar senden de, Aldatmazsin biliyorum,gozum kalmayacak geride. Guvendigim icin seviyorum belki de, Bu yuzdendir ki ozgur birakiyorum seni de kendimi de. Kendini hic bir konuda suclu hissetme, Masumsun yalan soylemedigin surece. En kotu gercegi bilmeyi yeglerim, En masum yalani dinlemektense... Seviyorum seni ve sevecegim de, O sozlerini hatirlayacagim olum dosegimde. Bil ki sevgilin olmaktan vazgecmisimdir,seni sevmekten degil, Bir gun kapiyi carpip,cekip gitsem de...

Anlamaliydim

Anlamalıydım ben üzüldüğümde kılını kıpırdatmamandan, sadece işin düştüğünde aramandan. "N'aber, nasılsın" lâfının arkasına "Bir görüşelim mi?" ekleyememenden, anlamalıydım sevgisizliğini... Ben, seni görmek için sınırlarımı zorlarken, senin umursamamandan, alaycı konuşmalarından, ya da senden vazgeçerim diye korkup önüme bir parça yem atmandan anlamalıydım... Ben, hayatta hiç kimseye bu kadar sabırlı bu kadar mülayim davranmamıştım oysaki. Severdim özgürlüğümü, asi olmayı, bir bardak suda fırtınalar koparmayı, kimseye hesap vermemeyi... Bir bunları severdim bir de seni sevdim... Sevgilin değil sevdiğin olmayı istedim.... İlk defa biri benden hesap sorsun istedim, bir açıklama beklesin. Bu biraz açık değil mi ya da "Hayır bir yere gitmiyorsun, evde oturuyorsun" dan başka bir şeydi bu... Beni sorgula, duygularımı sorgula istedim. Olmadı... Ne kadar da kolaydım senin için, ne kadar da zahmetsiz... Tabiiki, bocalardın, emindin düzgün insan olduğumdan hayatında hiç karşına çıkmamış kadar düzgün, emindin seni çok sevdiğimden ve düşündüğümden; öyle olmasaydı her probleminde ilk beni arar mıydın? Nedenleri, niyeleri merak etmedim hiç, inan etmedim... Bu kadar sevgisizliğinde seni nasıl bu kadar sevdim, onu merak ettim. Benim için ne düşündüğünü, beni nasıl gördüğünü, sendeki beni merak ettim... Artık hayal kurmuyorum, geçmişe bu kadar bağlı olmamın sebebi; o zaman çok mutlu olmam bunu biliyorum... Şimdi tekrar başlasak da, yalnızlığı paylaşsak da sana gönlümü açabilir, gözüm kapalı güvenebilir miyim sanıyorsun? Şimdi artık tek başınayım... Hiç değilse hakkını veriyorum yalnızlığın. iki kişilik kocaman bir boşluktansa sensizliği ve yalnızlığı yeğlerim... Artık kendimi görmemek için aynalara bakmıyorum, üşürüm diye kazağını giymiyorum, ağlarım diye türkü söylemiyorum. Belki de sen haklısın! Artık ben bile kendimi sevmiyorum...

Necatİ Cumali

NECATİ CUMALI ADINA YAKTIĞIM TÜRKÜLER Ne söyler bu türküler Ay karanlık gecelerde yüzen gemiler Sevilip sevdikten sonra İnsan böyle yalnız mı kalır Bahtına hatırlamak mı düşer Ne söyler bu türküler Bomboş ovalardan geçen trenler Bir kere Menemen'den Kolları kelepçeli bir adamla Bir cardarma oturdular yanıma Manisa'da indiler Küçüktün annem söyledi "Atımın adı Dilber'dir" "İskender Bey dayımdır" Büyüdüm neden sonra anladım Has bahçede kör sarmaşık Karışık güller arasına Ben şahin değilim Yükseklerde uçamam tek başıma Serçe kuşu değilim İnemem nar dalından Pınar başına Pencerem denize karşıdır Oturur düşünürüm bazı günler Seni beni mahzun eden bu haller geçer Gün gelir herkes gibi ben de ölürüm Bu aşk yürekten yüreğe yeniler Bir gün ağızdan ağıza dolaşır Adına yaktığım türküler

Yine SEn......

Günlerde yine seni yazıyorum. Yine seni yazıyorum ama seni bilmeden. Kim olduğunu yada ne olduğunu bilemeden. Tuhaf bir his bu hiç anlayamadığım Ve bir an gelen sonrada yok olan Tam anladım dediğim zaman biranda beni boşluğa iten Çözemediğim bir şey bu düşüncelerime giren Herkeze sorduğum fakat cevap alamadığım Artır yeter! Durun! Demek istiyorum Kimsin veya nesin diye haykırıyorum Ve gerçeği.... seni tanımak istiyorum Seninle yüz yüze getirmek istiyorum düşüncelerimi Ve uzun zamandan beri beklediğim sonuca varmayı Benim için en iyisi olacak bir sonuç O bir şey ki, hep düşlediğim hayallerin ve sevdiklerimle baş başa olabileceğim anlarıma ortak Hep mutlu kalabileceğim ve sonuna dek ebedi kalacak

GİT (me)

Hadi git! Baharımı götür ardından. Sırtlan güneşimi, Aydınlığımı. Hadi git! Ölümünü bana bırak. Yeni yaşını, Sevincini as saçlasına. Hadi git! Durma Dur Git (me)!

Papatya Falı

dün gece; bahçemdeki beyaz papatyaları vuslat bulutlarından dökülen mutluluk gözyaşlarımla öyle bir suladım ki... şimdi: tüm yaprakları nakış nakış yürek yürek... seviyor...seviyor...seviyor.....

ellerını uzat bu kentte yanlızlık çekılmıyor

Tüm kalabalığını al, gel şimdi, şu anda. En çocuk bakışını, en içten sevmelerini al, gel, yoksa ağlayacağım. Gecenin bu kör saatinde, çıkıp sokaklara, seni nasıl özlediğimi haykıracağım. Gördüğüm, baktığım tüm pencerelerin ışıkları yanacak birer-ikişer

kendımden yoruldum

Kendimden yoruldum Sürekli maske takmaktan İçim Kan ağlarken İnsanlara gülmekten yoruldum Çok sinirliyken bile Sakin olma zorunluluğundan yoruldum Hıçkırarak ağlamak isterken Gözyaşlarımı içime akıtmaktan Delice severken içimden dağlara denizlere Hoyratça esen rüzgara toprağa kuşlara Seviyorum diye haykırmak isterken Susmaktan yoruldum Mavinin her tonunda kaybolmak isterken Siyaha esir olmaktan yoruldum Kendimden yoruldum Hep güçlü olmak ne zordur Hep sorumluluk sahibi olmak Her zaman haklı olmak Herseyi bilmek zorunda olmak Ruhum yoruldu Çoçukken genç olmak Gençken olgun olmak Çok zor yoruldum Çabuk tükettim ömrümü Yarınlarımı..... Umutlarımı..... Duygularımı....... Geri dönüşü olmayan bir tüneldeyim Oyunun adı hayat Başrolde ben Yardımcı oyuncular sevgi, aşk, acı, geçmiş Senaryo konusu Herseye ragmen Mutlu Olma Sanatı Ve oyun bitti..perdeler indi ışıklar söndü Kendimden yoruldum

Gözyaşı fırtınası

gözyaşı fırtınası gibisin gözbebeklerimde kopmaya meraklı takılıp kalan kirpiklerimde yasaklı hasretin bağrımda sinsi sinsi yatalı yüzümde sahte tebessümler ağlamaklı kimse bana acıyarak bakmamalı tek damla ağlayamam gözyaşlarım ıslatamaz yanaklarımı sen,sağanak yağmur gibi yüreğime yağalı CANTANEM..

Yassa Sen

Yassa Sen Her şeye boşver, dolu dolu yaşa. Madem ki bir aşkın var, ne güzel, tadını çıkar... Sanki ayıp bir şeymiş de utanıyormuşsun gibi yazmışsın bana... Her şeye boşver ve aşkı yaşa... İlle de büyük aşk olması gerekmez; yaşanan her aşk büyüktür, yeter ki tadını çıkarmasını bil... Çok büyük umutlar bağlama, yarını hiç düşünmeden, günü gününe sev, sevginin tadını çıkar... Sevgide geleceği düşünürsen aşkı, bombok edersin. Sakın haaa... Sonsuz, monsuz diye karşındakinin başını yeme... Her şeye boşver; öylesine sev ki, sevdiğini bile umursama, salt kendin için sev, bencilce yaşa aşkı, bütün maddesiyle... Yaşamdan elinde kala kala salt yaşadığın sevgiler kalır sonunda, ne şu, ne de bu... Bütün onlar, aşkı yaşamak için gerekli olan - ne yazık ki gerekli olan- gereklerdir. Aslolan aşktır yaşamda... Dolu dolu, dolu dizgin, zilzurna, saniye saniye aşkı yaşayarak sev... İki yıl, üç yıl sürecek diye umutlanıp enayilik etme... İster sürer, ister sürmez... Sen o anı yaşa yeter ki... Yitirdiğin zaman; yaşadıklarını kazanmış olacaksın... Sonunda elbet yitireceksin, ama yitireceğini hiç düşünme; çünkü aynı zamanda kazanmışsındır da... Anılar kazanıyorsun daha ne... İç o zaman, sarhoş ol... Yüce şeyler düşünme severken, sevgiyi berbat edersin; çünkü sevginin kendisinden daha yüce bir şey olamaz.. Aferin sana seviyorsan, seviliyorsan... Sakın kuşkulara kapılma. Karşındakini didikleme, yiyip bitirme... Türk gelenekleri, görenekleri öyle... Sakın bu aptallığı yapma... Severken yirmi yıl sonrasını değil, yirmi dakika sonrasını bile düşünme, sevinin içine edersin... An an yaşa, derin derin hem de... Afferin sana... Çok sevindim. İşe güce boşver. Artık sana ne Surname'yi, ne de başka şeyi soruyorum. Keyfince yaşa, sev... Sevildikçe sev, sevilmeyince de tastamam boşver ve o zaman o güzelim yalnızlığına sarıl... O yalnızlık ki, bütün sevgilerden daha güzeldir ve sonunda onun koynuna girmek için kendi kollarımızla kendimizi sararız... O zaman da hiç üzülmeyeceksin. Çünkü nasıl olsa, sığınacak bir yalnızlığımız var; günün birinde anamız bile bizi bırakır gider ama o yalnızlığımız, biz yaşadıkça bizi hiç bırakmaz... Severken bunları düşünme, lütfen yarınsız sev! Hadi, sevgiyle öperim. Yaşa sen! ... Aziz Nesin

an Gibi

an Gibi Ve gözlerin gelir geçer içimden, Su içerken, sen sokulurken akşam kızıllığına, Ekmeği bölerken, Yalnızsam, yıllar nasıl geçmişse aradan, Unutmak kolay sanmışsa şarkılar, Şiirler yalan yazmışsa ayrılığı, Kör olsun sözlerim, unuttuysam adını, An gibi aklımdasın... Gelir geçer gemiler, Belki sende geçersin diye, Bir kumru konar her sabah pencereye, Bir miladı taşır gece bir yıldız, Soğuk olur, üşürsün ya adamakıllı, Hani sarılırsın kendine, Hani aklın karışır, Bu bir divaneliktir gönül ah'a alışır, Ömrüm bitse ne çıkar, Can gibi aklımdasın... Gündür bu geçer gider, Belki bir şey kalmaz sanırsın, Yani bir sabah uyandığında, Ne hayatın tortusu, ne kokusu alışmışlığın, Her şey başka olacaktır, Başka bir otobüs, başka bir gazete, Resimlerden silinecek yüzün belki de, Ne adın, ne sanın, Bir şafak vakti açınca gözlerini, Bir merhabayla, Yeniden kurulacak dünya, Ve sen her şafak, Nan gibi aklımdasın... Bazen bir şey geçer içinden insanın, En ücra yerlerinden, cesaret gibi bir şey, Ne olacak işte, kömür yanmıyorsa eskisi kadar güzel, Fasulyenin tadı yoksa, Şarkılar yakmıyorsa içini, Sadri Alışık öyle güzel ağlamıyorsa, Aşık olmayı beceremiyorsa İzzet Günay Mahallenin en güzel kızına, Denizin tuzu, Yalnızlığın bahanesi yoksa, Bir bıçak saplanınca yüreğinin tam ortasına, Zannetmeki ölmek zor, ölmek kolay, kolay da! Kan gibi aklımdasın... Bu da geçer, her sabah kanayacak değil ya, Bakarsın taze ekmek çıkarır köşedeki fırın, Biraz da helvası bizim bakkalın, Senden ayırdığım üç beş zeytin, Otururum sofraya, Her lokmada geçer acısı belki bırakılmışlığın, Bende unuturum, nasıl unutulursa sana susuzluğum, Ve nasıl becerdiysem kahrolmayı, Öyle unuturum, Ekmek gibi, Nan gibi aklımdasın... Ve gözlerin gelir geçer içimden, Su içerken, Sen sokulurken akşam kızıllığına, Ekmeği bölerken, Yalnızsam, yıllar nasıl geçmişse aradan, Unutmak kolay sanmışsa şarkılar, Şiirler yalan yazmışsa ayrılığı, Kör olsun sözlerim, unuttuysam adını, An gibi aklımdasın... An gibi aklımdasın... Aklımdasın.... İbrahim Sadri

Gİdİyorsun!..

GİDİYORSUN!.. gidiyorsun uzaklara bensiz beni yalnızlıklara terk edip gidiyorsun rüyalarımı ve benliğimi de yanında götürüp gidiyorsun! yaban ellere,bensizliğe gidiyorsun beni sensiz bırakıp yüreğimi de yanında götürüp gidiyorsun yalansız sevmenin bedeli ayrılıkmış payımıza her zaman kinden yalnızlık düşmüş beni sevgiden yoksun bırakıp gidiyorsun o yanımdayken dokunamadığım sen gidiyorsun o sevdası için uğrunda ölüm bile düşündüğüm sen gidiyorsun gurbet denen o acı türküyü bana söyletip gidiyorsun dünyamı,o küçücük hayallerimi yıkıp gidiyorsun sensizliğin sonsuzluğuna terkedip karanlıklar içinde bırakıp öksüz bir ocuk gibi bırakıp gidiyorsun silahım sensin,kurşunum gözlerin vur beni o olmayan aldığın kalbimden öyle bırakta git,öldürüpte git gidiyorsan olmayan hayatımı sensiz geçen zehirli günlerimi silip de git, beni mezara koy da git gideceksen...

Mehmet Taner

MEHMET TANER 15 NİSAN 1975 Yetinmiyorum acıyla. Sıvı güneş İçiyor gölgeleri, tümsek çukur ne varsa. Kurtulmuş, göğsümde son soluk, kor ateş Parlıyor gözlerim iki fener gibi Canlıyım hâlâ. Sağır bu. Yaşam. Bu fotoğraf: Aldım hançerimi güzel ensesinden de, damlamadı kan. Çığlığımın yelkeninde gülle gibi Ben orda kaldım ben Burda, karşımda kaldı sonsuz olan.

**Gidişinin ardından **

...........Gidişinin ardından Bir çiçek açtı mevsimsiz Ve mevsimsiz soldu gidişinin ardından. Bir yağmur yağdı güneşin alnından Ve düştü gözlerimden gidişinin ardından Seni pamuklara sardım yüreğimde Dokunamazlar sen kanayan bir yaramsın Bir tebessüm ve buseler kayboldu sensizken Akrepler yelkovanlar kovaladı birbirini gidişinin ardından Ve zaman durmadı duramadı Dursaydı zaman çiçekleri açtıracaktım Ve bu gelişinin ilk adımları olacaktı Güneşi öpecektim alnından Gözlerime tebessümünü hapsedecektim Buseler bizim olacaktı; yaratacaklardı yeniden sevgiyi ........................... .......................... Her mevsim seni yaşatacağım yüreğim de titreyen yüreğimde sen tek güneşimsin İlkgül Çelebioğlu

~Kendimden YoruLdum~

Kendimden yoruldum Sürekli maske takmaktan İçim Kan ağlarken İnsanlara gülmekten yoruldum Çok sinirliyken bile Sakin olma zorunluluğundan yoruldum Hıçkırarak ağlamak isterken Gözyaşlarımı içime akıtmaktan Delice severken içimden dağlara denizlere Hoyratça esen rüzgara toprağa kuşlara Seviyorum diye haykırmak isterken Susmaktan yoruldum Mavinin her tonunda kaybolmak isterken Siyaha esir olmaktan yoruldum Kendimden yoruldum Hep güçlü olmak ne zordur Hep sorumluluk sahibi olmak Her zaman haklı olmak Herseyi bilmek zorunda olmak Ruhum yoruldu Çoçukken genç olmak Gençken olgun olmak Çok zor yoruldum Çabuk tükettim ömrümü Yarınlarımı..... Umutlarımı..... Duygularımı....... Geri dönüşü olmayan bir tüneldeyim Oyunun adı hayat Başrolde ben Yardımcı oyuncular sevgi, aşk, acı, geçmiş Senaryo konusu Herseye ragmen Mutlu Olma Sanatı Ve oyun bitti..perdeler indi ışıklar söndü Kendimden yoruldum

Ahmet ALTAN

SEVMEK DEDİĞİMİZ Sevmek, yalnizca sevgiden olusmuyor. Bir altin madeninin duvarindan kopardigimiz bir parçanin içinde altinla birlikte nasil tas, çakil, çamur buluyorsaniz, sevmek dediginizde de sevginin yaninda sevgiye benzemeyen birçok duyguyu buluyorsunuz. Sevmek, yalnizca sevgiden ibaret olsaydi, sevdigimizin mutlulugunu ister, onun mutlulugundan mutlu olurduk ama biz sevdigimizin mutlu olmasini degil, "bizimle mutlu olmasini" istiyoruz. "Bizimle" sözcügü altinin yanindaki çakil iste. Sevdigimiz kadin bir baskasiyla mutlu oldugunda bu bizi mutsuz ediyor, sevdigimiz bir baskasiyla güldügünde bu bizi aglatiyor, sevdigimiz bir baskasiyla sevistiginde bu bizi yaraliyor. Sevmek, sevdigimiz "bizimle" mutlu oldugunda, bizi baskalarina tercih ettiginde sevgiye benziyor ama sevdigimiz bir baskasiyla mutlu olmayi tercih ettiginde, bizi terk ettiginde sevmek sevgisizligi hatta düsmanligi andiriyor. Sevmek, ancak "bizimle" sarti gerçeklestiginde sevgiyse eger, o zaman, sevmek karsimizdakine mi yoksa kendimize mi sevgi duymamizdan kaynaklaniyor? Hem seven hem sevilen biziz de, sevdigimizi sandigimiz kisi, kendimize duydugumuz sevgiyi yansitan bir ayna mi; sevdigimizi kaybettigimizde bizi ve sevgimizi yansitan aynayi kaybettigimiz için mi o kadar mutsuz oluyoruz? Peki ama eger sevmek böyle bir seyse, niye herhangi birini degil de özel olarak seçtigimiz birini seviyoruz, niye ancak bir kisi bizim aynamiz olabiliyor? Sevmek, yalnizca sevgiden ibaret degil, daha karmasik, daha anlasilmaz, daha tehlikeli bir sey. Sevdigimiz insan ugruna öldügümüz öldürdügümüz de oluyor. Bir kadini sevdigimizde "benim olsun" diyoruz. Bir erkegi sevdigimizde "benim olsun" diyoruz. Sevmek, yalnizca sevgiyi degil sahiplenmeyi de getiriyor. Sevmek, yalnizca sevgiden ibaret degil. Sevdigimiz "mutlu olsun" degil, sevdigimiz "bizimle" mutlu olsun istiyoruz. Sevdigimiz "baskasiyla" mutlu oldugunda, sevmek, sevgiden çok düsmanliga benziyor. Kiziyor, kiskaniyor, öfkeleniyor hatta öldürüyoruz. Sevmek, karmasik, anlasilmaz hatta tehlikeli bir sey. Seven öldürebiliyor da... Ahmet ALTAN

Vatan Haİnİ

Vatan Haini "Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ. Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesiyiz, dedi Hikmet. Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ." Bir Ankara gazetesinde çıktı bunlar, üç sütun üstüne, kapkara haykıran puntolarla, bir Ankara gazetesinde, fotoğrafı yanında Amiral Vilyamson'un 66 santimetre karede gülüyor, ağzı kulaklarında, Amerikan amirali Amerika, bütçemize 120 milyon lira hibe etti, 120 milyon lira. "Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesiyiz, dedi Hikmet Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ." Evet, vatan hainiyim, siz vatanperverseniz, siz yurtseverseniz, ben yurt hainiyim, ben vatan hainiyim. Vatan çiftliklerinizse, kasalarınızın ve çek defterlerinizin içindekilerse vatan, vatan, şose boylarında gebermekse açlıktan, vatan, soğukta it gibi titremek ve sıtmadan kıvranmaksa yazın, fabrikalarınızda al kanımızı içmekse vatan, vatan tırnaklarıysa ağalarınızın, vatan, mızraklı ilmühalse, vatan, polis copuysa, ödeneklerinizse, maaşlarınızsa vatan, vatan, Amerikan üsleri, Amerikan bombası, Amerikan donanması topuysa, vatan, kurtulmamaksa kokmuş karanlığımızdan, ben vatan hainiyim. Yazın üç sütun üstüne kapkara haykıran puntolarla : Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ. 28.07.1962 Nazım Hikmet Ran

Halk Şİİrlerİ (yazani Bİlİnen Veya Bİlİnmİyen Şİİrler

bu topic'e yazdığım bütün şiirler şair isimi olan veya olmayan şiirlerikonu aldım bünun içinde her şiiri ayrı mesaj olarak atıyorum şair ismi yazmıyan şiirler halk kişilerin olduğu bilinsin...... GÖNÜL BİR GÜZELİ SEVMİŞ Gönül bir güzeli sevmiş ayrılmaz Dolanır peşinde çoban misâli Hiç kimse bu derdin dermânın bilmez Azmış yaraları perişan hali Lokman çare bulmaz yoktur Eflâtun Yârdan ayrılması ölümden çetin Elde endaz ettim bu aşkın atın Terk ettim sılayı vatanı ili Ferhat Şirin için kestiği taşlar Benim senin için döktüğüm yaşlar Seni yaksın beni yakan ateşler Yaktı bu sinemi savruldu külü Arılar bal için bekler petekler Alır her çiçekten verir emekler Mecnun Leylâ için pınarı bekler Ben de bir yâr için olmuşum deli Evvelden var idi bu sevda bende İlikte damarda cesette canda Ölünce hû çeksin kemiğim sinde Dünyada durunca Veysel'in dili aşık veysel ŞATIROĞLU

Melİh Cevdet Anday

MELİH CEVDET ANDAY AĞULU MANTAR Yağmur bir adım ötemizde Kabarmış ağulu mantar Sessizliktir ateşin yanındaki kütük Suyun ışık değmiş kabuğu Sen tane tanesin sevgilim Denizim ben batık aşklarla dolu

Etme gel...Ay karanlık

Ay Karanlık Maviye Maviye çalar gözlerin, Yangın mavisine Rüzgarda asi, Körsem, Senden gayrısına yoksam, Bozuksam, Can benim, düş benim, Ellere nesi? Hadi gel, Ay karanlık... İtten aç, Yılandan çıplak, Vurgun ve bela Gelip durmuşsam kapına Var mı ki doymazlığım? İlle de ille Sevmelerim, Sevmelerim gibisi? Oturmuş yazıcılar Fermanım yazar N'olur gel, Ay karanlık... Dört yanım puşt zulası, Dost yüzlü, Dost gülücüklü Cıgaramdan yanar. Alnım öperler, Suskun, hayın, çıyansı. Dört yanım puşt zulası, Dönerim dönerim çıkmaz. En leylim gecede ölesim tutmuş, Etme gel, Ay karanlık... Ahmed Arif

Ruhum Dediki...

Ruhum bana vaazetti ve kendine küfredene dostluk gösteren ama halkın nefret ettiği insanı sevmeyi öğretti. Ruhum bana Sevgi`nin sadece sevende değil, sevilende de kendisiyle gururlandığını gösterdi. Ruhum bana vaazetmeden önce Sevgi yüreğimde iki çivi arasına gerilmiş ince bir ipti. Ama şimdi başı sonu, sonu da başı olan bir hale oldu. Bu hale bütün varlıkları çevreler ve bundan sonra var olacakları da kucaklamak üzere yavaş yavaş genişler. Ruhum bana öğüt verdi ve cildin, biçimin ve rengin altında gizli olan güzelliği görmeyi öğretti. Gerçek çekicilikleri ve hoşlukları görünene kadar çirkin denen insanlar hakkında uzun uzun düşünmem için beni eğitti. Ruhumun öğüdüne kadar Güzelliği iki sis kolonu arasında titreyen bir meşale gibi görürdüm. Şimdi sis kayboldu, alevlerden başka bir şey görmüyorum. Ruhum bana vaazetti ve dilin, gırtlağın ve dudakların çıkaramayacağı sesleri dinlemeyi öğretti. Ruhum bana vaazedene kadar gürültü ve feryattan başka bir şey duymazdım. Ama şimdi Sessizliği daha kolay duyuyor, Görünmeyen`in sırlarını haykıran çağların ilahilerini ve gökkubbenin şarkılarını dinliyorum. Ruhum bana vaazetti ve sıkılmamış, hiçbir elin ve dudağın dokunamayacağı kadehlere hiçbir zaman doldurulamayacak şarabı içmeyi öğretti. Ruhum bana vaazedene kadar susuzluğum bir yudum suyun söndürdüğü küller altında gizlenmiş belirsiz bir kıvılcım gibiydi. Ama şimdi arzum kadehim,duygularım şarabım, yalnızlığım sarhoşluğum oldu ; artık bu dindirilemeyen susuzluğumda sonsuz sevincimi yaşıyorum. Ruhum bana vaazetti ve insan biçimine girmemiş olana dokunmayı öğretti ; dokunduğumuz her şeyin arzumuzun parçası olduğunu gösterdi. Ama şimdi parmaklarım, evrendeki Görünmeyen `le birleşen şeye karışan sise dönüştü., Ruhum beni mersinden ya da tütsüden yayılmayan kokuyu solumam için eğitti. Ruhum bana vaazedene kadar bahçelerdeki, şişelerdeki ya da buhurdanlıklardaki kokulara ihtiyacım vardı. Ama şimdi adaklar ya da kurbanlar için yakılmamış olan tütsülerin de kokusunu alabiliyorum. Ve yüreğime boşluğun neşeli esintileriyle hiçbir zaman sürüklenmeyecek kokuları dolduruyorum. Ruhum bana vaazetti ve görünmezlik ya da tehlike çağırdığında, "hazırım" diyebilmeyi öğretti. Ruhum bana vaazedene kadar tanıdıklarım dışında haykıranların sesine ses vermezdim ve kolay ve düz yollar dışındakilerde yürümezdim. Şimdi, Görünmezlik, Görünmezliğe ulaşmak için koşturabileceğim bir at oldu ; düzlükler doruğa tırmanacağım merdivene dönüştü. Ruhum benimle konuştu ve dedi ki, "Zaman`ı, `dün vardı, yarın da olacak' diyerek ölçme" Ve ruhum benimle konuşana kadar Geçmiş`i hiçbir zaman tekrarlanmayacak,Geleceği de asla ulaşılamayacak bir çağ olarak hayal ederdim. Şimdi şu anın bütün anları kapsadığını ve içinde umut edilebilecek, yapılabilecek ve anlaşılabilecek her şeyin bulunduğunu anlıyorum. Ruhum bana vaazedip boşluğu, "burası, orası ve şurası" diye sınırlamamam için beni uyardı. Ruhum bana vaazedene kadar yürüdüğüm yerin boşluğun diğer yerlerinden uzak olduğuna inanırdım. Şimdi bulunduğum yerin her yeri içerdiğini ve yürüdüğüm mesafenin bütün mesafeleri kapsadığını anlıyorum. Ruhum beni eğitti ve başkaları uyurken uyanık kalmamı öğütledi. Ve başkaları çalışırken uykuya teslim olmamı. Ruhum bana vaazedene kadar uykumda ne onların düşlerini görürdüm, ne de onlar benim hayallerimi düşlerdi. Şimdi onlar beni seyretmezken asla düş gemimle açılmıyorum, onlar da ben özgürlüklerine katılmadıkça hayallerinde göklere yükselmiyorlar. Ruhum bana vaazetti ve dedi ki, "Övgülerle kibirlenme, ayıplamalarla sıkıntıya düşme." Ruhumun öğütlerine kadar işlerimin değerinden kuşku duyardım. Şimdi ağaçların ilkbaharda çiçeklenmesi ve yazın meyve vermesi için övgülere gerek olmadığını biliyorum ; ve ayıplanmaktan korkmadan güzün yapraklarını döküp kışın çıplak kaldıklarını. Ruhum bana vaazetti ve ne cücelerden daha büyük ne de devlerden daha küçük olduğumu gösterdi. Ruhum bana vaazedene kadar insanlığı iki kişi olarak görürdüm ; biri acıdığım güçsüz, diğeri izlediğim ya da direndiğim güçlü. Ama şimdi her ikisi de olduğumu ve ikisinin aynı maddeden yapıldığını biliyorum. Kaynağım, onların kaynağı ; bilincim, onların bilinci ; kavgam,onların kavgası .Onlar günahkarsa, ben de günahkarım. Onlar iyiyse bundan ben gurur duyarım.Yükselirlerse onlarla yükselirim. Hareketsiz kalırlarsa tembelliklerinden utanırım. Ruhum benimle konuştu ve dedi ki, "Taşıdığın fener senin değildir, söylediğin şarkı senin yüreğinde bestelenmedi, ışığı taşısan bile ışık olamazsın, gitarın tellerini titreterek gitar çalamazsın." Ruhum bana vaazetti ve çok şey öğretti...