Bu Gece Senİ Unutmayi DÜŞÜndÜm

Bu gece seni unutmayı düşündüm; Önce ışıkları söndürdüm, Perdeyi araladım usulca, Biraz ürkek,biraz çekingen baktım dışarıya, Bir zamanlar beni beklediğin sokağı boş görünce, Pencereyi sonuna kadar açtım, Odam karanlık,yüreğim karanlık Senden kalan sadece hafif bir bahar yeliydi, Kokunu hissettim yeniden, Dışarıdaki sokak lambası aydınlattı, Yüreğim kadar karanlık odamı, Akşamın ilerleyen saatlerinde aldığım sigaram, Son demlerni yaşıyordu. Bir türlü sevmediğin,alışamadın sigaramla, Yine başbaşaydım işte. Zaten bir o yalnız bırakmıyordu beni, Bir de baş ucumdan ayrılmayan, Hain ayrılığın hınzır uğultusu. Paketteki son teki çıkardım ellerim titreyerek, Uzun uzun seyrettim önce, İsmini yazdım sigaramın üzerine büyük harflerle, Bir zamanlar seni nasıl yazdıysam kalbimin en arı köşesine, İşte öyle..!! Beni nasıl yaktıysan ihanetinle, Bende öyle yaktım sigaramı, Hala bende olan hasretinle. Bir an dudaklarının sıcaklığını hissettim, Sana susamışlığını giderememiş dudaklarımda, O karanlık hastahane odasında, Ölüme koşar adım giden bir hastanın, Son nefesini çekmesi gibi, Doyasıya br nefes çektim içime, Bir zamanlar senin kokunu nasıl çekiyorsam, İşte öyle..!! Bir an hayalin belirdi önümde, Sen beni hayatından nasıl attıysan, Bende seni o dumanla öyle atacaktım içimden. Küllerini dışarıya attım, Rüzgar savuracaktı külleri, Kahrolası kaderin, Beni bu duvarlar arasına savurması gibi.... Son sigaram bittiğinde unutacaktım seni, Ama unuttuğum bir şey vardı, Son anda aklıma çıkagelen, Oysa hiç hesapta yoktu, Nerden bilebilirdim ki; Son sigaramın her nefesinde seni içime çekeceğimi.... Bu gece seni unutmay düşündüm, Son kez dinledim,MÜHÜR GÖZLÜM diye başlayan, KISKANIRIM diye biten şarkımızı, Seni son kez anmalıydım bu şarkıyla, Ağlamalarımın sonu olmalıydı bu gece, Ağlıyormuydum,yoksa kanıyor muydum, Ya da cevap bulamadığım sorular mıydı canımı sıkan bilmiyorum, Yağmurlar yağıyordu, Sana olan öfkem şimşekler çaktırıyordu gözlerime, Ellerimle yanaklarımdan akan, Yağmur damlalarına dokundum, Parmaklarımın uçları yanıyordu, Üzerime dökülen her damlada, Sana olan nefretim vardı, Son anda fark ettim o damlaların rengini, Hiç tahmin etmezdim oysa, Nerden bilebilirdim ki; O yağmur damlalarında seni göreceğimi... Bu gece seni unutmayı düşündüm, Işığa üşüşen pervaneler sarmışlardı sokak lambasını, Yıldızlarla kaplı olan gök yüzüne kaldırdım başımı, Eski parlaklıkları yoktu artık, Güneş doğduğunda,yıldızlar kaybolduğunda, Unutmalıydım seni, Katlanamazdım artık bu kalleşliğe, Sensiz geçirdiğim bu son gece olacaktı, Çünkü çıkacaktın hayatımdan, Hiç girmemiş gibi, Ama unuttuğum bir şey vardı, Yine son anda aklıma gelen, Nerden bilebilirdim ki;yıldızlara bakarken, Sayısız dilek tuttuğum, Ruhumun derinliklerine hapsettiğim, Hayatıma bilmediğim anlamlar getiren, Nice gecelerimi aydınlatan gözlerini hayal edeceğimi.... Bu gece seni unutmayı düşündüm; Ne zaman küfürler yağdırsam kahbe hayata, Nasıl alıyorsam kalemi elime,yine alacaktım, Gözlerimden boşalan yağmurlar, Dışarıdaki bahar yeli, Ve artık eskisi gibi parlamayan yıldızların eşliğinde, Sokak lambasının aydınlattığı, Yüreğim kadar karanlık odamda son şiirimi yazacaktım sana, İçinde sen olacaktın,ben olacactım,ikimiz olacaktık, Sadece bize ait olan o şiiri benden başkası bilmeyecekti, Bir ben ağlayacaktım,bir kalemim kanayacaktı,bir de şiirim, İlk mısralarda sevgimi anlatacaktım, Nasıl kahrolduğumu, Kaç gece korkuyla uyandığımı, Sıra ihanetine gelecekti, Şiirimin geri kalanlarına isyanlarmla devam edecektim, Ve son olarak seni unuttuğumu yazacaktım, Son noktayı koyacaktım şiirime, Son anda fark ettim hala içimde olduğunu, Nerden bilebilirdim ki; Şiirimin son noktasını yine seninle koyacağımı....

Gidersen Yıkılır Bu Kent

Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da gider Bir nehir gibi susarım yüzünün deltasında Yanlış adresteydik, kimsesizdik belki Sarışın bir şaşkınlık olurdu bütün ışıklar Biz mi yanlızdık, durmadan yağmur yağardı Üşür müydük nar çiçekleri ürpeririken Gidersen kim sular fesleğenleri Kuşlar nereye sığınır akşam olunca Sessizliği dinliyorum şimdi ve soluğunu Sustuğun yerde birşeyler kırılıyor Bekleyiş diyorum caddelere, dalıp gidiyorsun Adını yazıyorum bütün otobüs duraklarına Öpüştüğümüz her yer adınla anılıyor Bir de seni ekliyorum susuşlarıma Selamsız saygısız yürüyelim sokakları Belki bizimle ışıklanır bütün varoşlar Geriye mapushaneler kalır, paslı soğuklar Adını bilmediğimiz doslar kalır yalnız Yüreğimize alırız onları, ısıtırız Gardiyan olamayız kendi ömrümüze her akşam Gidersen kar yağar avuçlarıma Bir ceylan sessizliği olur burada aşklar Fiyakalı ışıklar yanıyor reklam panolarında Durmadan çoğalıyor faili meçhul cinayetler Ve ölü kuşlar satılıyor bütün çiçekçilerde Menekşeler nergisler yerine kuş ölüleri Bir su sesi bir fesleğen kokusu şimdi uzak Yangınları anımsatıyor genç ölülere artık Bulvar kahvelerinde arabesk bir duman Sis ve intihar çöküyor bütün birahanelere Bu kentin künyesi bellidir artık ve susuşun İsyan olur milyon kere, hiç bilmez miyim Sokul yanıma sen, ellerin sımsıcak kalsın Devriyeler basıyor karartılmış evleri yine Gidersen yıkılır bu kent kuşlar da ölür Bir tufan olurum sustuğun her yerde Ahmet Telli

Dudak Payı

Çay bardağında Bırakılan dudak payı Kadar bile Uzak kalamam Gözlerine Yakın olsun isterim Ellerime ellerin Yanında beton binaya Yaslanması gibi Köhne bir evin Seni bir çivi Gibi çaktım Çünkü beynime Ve toplayıp Bütün kerpetenleri Attım denize Sunay Akın

Sevi Şiiri

Ben senin en çok sesini sevdim Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi Önce aşka çağıran, sonra dinlendiren Bana her zaman dost, her zaman sevgili Ben senin en çok ellerini sevdim Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak Nice güzellikler gördüm yeryüzünde En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak Ben senin en çok gözlerini sevdim Kah çocukça mavi, kah inadına yeşil Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil Ben senin en çok gülüşünü sevdim Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran Unutturur bana birden acıları, güçlükleri Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman Ben senin en çok davranışlarını sevdim Güçsüze merhametini, zalime direnişini Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim Tüm çocuklara kanat geren anneliğini Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada Sensin, her şeyin üstünde tutan sevgini Ben senin en çok bana yansımanı sevdim Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni... Ümit Yaşar Oğuzcan

Seviyorum Seni

Seviyorum seni ekmeği tuza batırıp yer gibi Geceleyin ateşler içinde uyanarak ağzımı dayayıp musluğa su içer gibi Ağır posta paketini neyin nesi belirsiz telaşlı, sevinçli, kuşkulu açar gibi Seviyorum seni denizi ilk defa uçakla geçer gibi İstanbul'da yumuşacık kararırken ortalık içimde kımıldayan birşeyler gibi Seviyorum seni Yaşıyoruz çok şükür der gibi. Nazım Hikmet Ran

GÖzlerİn Kal Dİyor

Bu Nasil Ayrilik Bu Nasil Veda GÖzlerİn Kal Dİyor Dudaklarin Gİt BakiŞin Anahtar GÖzlerİn Kİlİt Ellerİn AÇ Dİyor Dudaklarin Gİt Ayrilik DÖnÜŞÜ Olmayan Nehİr Yalnizlik YikilmiŞ BomboŞ Şehİr KaÇ Sevda KÜl Oldu BÖyle Kİmbİlİr GÖzyaŞin Kal Dİyor Dudaklarin Gİt Gİdersem Bİr Daha DÖnmeyeceĞİm Kalirsam Kalbİme YenİleceĞİm ÇÖzemedİm Senİ DelİreceĞİm GÖzlerİn Kal Dİyor Dudaklarin Gİt Duvardan İnsİn Mİ Resİmlerİmİz Yabanci Olsun Mu İsİmlerİmİz Ya O Delİ Dolu Gecelerİmİz Anilar Kal Dİyor Dudaklarin Gİt Bu Romanda Bİter Belkİ Bİrazdan Ne AŞklar Yikildi Gururdan Nazdan AĞliyor Besteler Yİne Hİcazdan Şarkilar Kal Dİyor Dudaklarin Gİt

Ben Seni Beklerim

Ben Seni Beklerim Ben seni beklerim Inan bana... Sonsuzla beraber otururuz karşı kaldırımda Arabalar geçer gider, güneş doğar batar Ben, yine seni beklerim. Arada bir içim sıkılır Kırılırım sana, bana hiç bakmamana Gülmene, ama sadece dudaklarınla Gelmene, ama başkalarına Sevmene, ama herkesten fazla değil Ben seni, bu umarsız halinle beklerim. Uzatırım ellerimi zamanlı zamansız Kalır havada... Ne yapacağımı bilemem, kaybetme korkusuyla Bir laf atarım ortaya ve gülerim kahkahalarla Yalandan da olsa Ben seni, çaresiz kapılarda beklerim. Ruhum titrer, üşürüm mavi akşamlarda Çok üşürüm Sarılmak isterim, doygun sevdana Sığınmak isterim, kalbinin az köşesine de olsa Yetinmek isterim, yetmeyeceğini bile bile Ben seni, bencilce beklerim. Yıldızsız gökyüzünde ay oluveririm Pencereden izlerim, acırım kendime Ben senden, ben herkesten uzağımdır artık Olsun... Zaten, Ben seni, uzakta beklerim. Beyaz bir karanfile bürünür bazen sevgin Her kıvrımı bir yürek atışı Vurgun güzelliğinden sonra Bırak koparmayı, dokunamam bile Dokununca kan damlar, Kıyamam Ben seni, koklamadan beklerim. Ben seni beklerim... .... Kaç zaman sonra, Hangi sonsuzluk uçurumunda Bilemem ama... Ben yine seni, Ben hep seni, ... .... Beklerim...

Eskİden

ESKİDEN Çember çevrilir, Su musluktan içilir Ağaçlara tırmanılırdı Bebekler bezden Silahlar tahtadan Resimler kömür karasından yapılırdı Kızlara ninelerinin, erkeklere dedelerinin İsimleri konulur Saatli maarif okunurdu Komşuda pişen Bize de pişer Bizde pişen komşuya düşerdi Geceler ayaz Sokaklar karanlık Yıldızlar parlak olurdu Turşu, salça, mantı Evde yapılır Karpuz kuyuda soğutulurdu Erik ağacının çiçeği Pencere camımıza yaslanır Güz yaprakları bahçemize düşerdi. Kardan adam yapılirı Evlerde soba yakılır Kış gecelerinde masal anlatılırdı. Merdiven çıkılır Aidat ödenmez Yönetici seçilmezdi. Evler badanalı Sokaklar lambasız Mahalleler bekçili olurdu Ajans radyodan dinlenir Çizgili roman okunur Defterlere kenar süsü yapılırdı. Hayat Arkası yarn gibiydi Kesintisizdi Her gün yaşanacak bir şey vardı Herkes kendi düşünü kurar Kendi hayatını oynardı Şimdi Hayat tek perdelik bir oyun Stand-up bir yalnızlık gibi Şimdi Herkes Emekli bir memur gibi Yorgun Ve Tek başına Beni aramayın "eskiden"'e bir bilet almaya gittim...!!!

Ben, Biri ve Birileri...

Birileri aldı beni benden sattı birilerine ... Birileri aldı beni birilerinden ... Sevdim birini ayırmak için bizi birileri Hep alıp sattı birilerine Birileri çizdi kaderimi hep Çizmeye hakkı olmayan birileri Çizmeyi bilmeyen birileri Çizmeyi fena aştı birileri Şeytana uydum üzdüm birilerini Allah kahretsin beni ... Uydu birilerine terk etti beni biri Allah kahretsin birini Girdi aklına birinin ayırdı bizi birileri Allah kahretsin birilerini Ben , biri ve birileri Allah kahretsin bizleri

Seni Seviyorum Çünkü,

Seni seviyorum çünkü, Her sabah kalktığımda Yaşamak için tek neden, sen varsin Fakat seni sevmek için binlerce nedenim var Seni seviyorum çünkü, Bu siyah beyaz dünyada tek renk sensin, Bir ressamın fırçasından çıkmış gibi. Ama alelade bir renk değil, Gökkuşağının her tonunu gölgede bırakan bir renk. Seni seviyorum çünkü, Bu soğuk günde içimi ısıtan bir esinti gibisin. Hafiften esiyorsun, iliklerime işleyerek. Sonrada kaybolup gidiyorsun, Daha nereden geldiğini anlamadan Seni seviyorum çünkü, Seni sevmekten başka bir şey gelmiyor içimden. O kadar doğal ki bu duygu Ruhumun derinliklerinde, Sanki doğduğumdan beri var. Sadece ortaya çıkmak için seni bekliyordu. Seni seviyorum çünkü, Sensiz bir yaşamı artık düşünemiyorum Sensiz bu kuru dünyada yaşamaktansa, Ölümün soğuk nefesini öpmeyi Bir daha hiç seni görmemektense Hayata arkamı dönmeyi tercih ederim. Seni seviyorum çünkü, Ne zaman bir aşk şiiri duysam, Mısralardan sen akıyorsun. Ne zaman eski bir şarkı gelse kulağıma, Gitar telleri arasından süzülen notalar, Seni getiriyor bana. Seni seviyorum çünkü, Sen hep benimsin. Gözümü kapatmam yeterli… Orada sen benimlesin Gözümü kapatmam yeterli… seni görmem için. Tatlı narin tenini... Seni seviyorum çünkü, Belki de ilk defa bir kadının kokusu beni çılgına çeviriyor İçimden ODYSEUS'a türkü söyleyen deniz kızları da Onun aynı kokusuyla mı baştan çıktılar acaba diyorum. Seni seviyorum çünkü, Gözlerinin içindeki binlerce yıldız, Gecenin karanlığını delip geçiyor. Sana bakarken kendimi yıldızlara tepeden bakıyor gibi hissediyorum Seni seviyorum çünkü, Benliğim sana ait. Sen onu buruşturup çöpe de atsan, Kalbine yakın bir yere de koysan. Tanrım! O kalbine yakın sıcak yerde olmak isterdim... Seni seviyorum çünkü, Sen sensin. Ama sen beni Ben olduğum için seviyor musun? Onu kim bilir. Seni seviyorum çünkü, Seni sevmeyi seviyorum. Seni koklamayı seviyorum. Sana dokunmayı seviyorum. Seni seviyorum çünkü, Saçların ellerimin arasından kayıp giderken, Dünyadaki cenneti bulmuş gibiyim. Bir an elimde tutuyorum o cenneti. Bir an sonra belki de Tamamen ellerimden kayıp gitmiş olacak. Seni seviyorum çünkü, Ben hiç bir kadın için şiir yazmadım, Bu hep tuhaf gelmişti. Ama şimdi Senin için şiir yazmamak tuhaf geliyor. Seni seviyorum çünkü, İçimde bir umut var. Bu şiiri belki başucuna koyarsın. Kim bilir belki yanına da kırmızı bir gül... Seni seviyorum çünkü, Tanrı çiçekleri yaratırken Seni de onlarla beraber yaratmış Papatyadan güzel, Zambaktan asil, Manolyadan tatlı, Gülden daha güzel kokulu. Seni seviyorum çünkü, Güzelliğine melekler imreniyorlar. Dünyada ise, Ölümlüler arasında Galiba bir tek benim gibi bir iki şanslı Onu fark edebiliyor. Seni seviyorum çünkü, Ölene kadar Yok olana kadar Seninle olsam, Bu herhalde bir ceza gibi gelir, Daha çok senle olmadığım için. Seni seviyorum çünkü, Senin tarafından sevilme fikri bile Bir insanı hayatı boyunca mutlu edebilecek kadar güzel ve... Seni seviyorum çünkü, Seni anlatmak için mısralar yetmiyor. Düşünüyorum bir gecede bunu yazarken, Acaba kaç şair seni anlatmak için Binlerce mısra yazdı. Seni seviyorum çünkü, Senin gülümsemen güneşin doğuşu gibi, İnsana her şeyi unutturuyor, Sadece seyredip tadına varma hissi uyandırıyor. Seni seviyorum çünkü, Bu kadar nedenden sonra bile Seni ne kadar sevdiğimi anlatamadım... B.A.

Şanlı Bayrak

Ey, mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü, Kızkardeşimin gelinliği, şehidimin son örtüsü! Işık ışık, dalga dalga bayrağım, Senin destanını okudum, senin destanını yazacağım. Sana benim gözümle bakmayanın mezarını kazacağım. Seni selamlamadan uçan kuşun yuvasını bozacağım. Dalgalandığın yerde ne korku, ne keder... Gölgende bana da, bana da yer ver ! Sabah olmasın, günler doğmasın ne çıkar. Yurda ay yıldızın ışığı yeter. Savaş bizi karlı dağlara götürdüğü gün. Kızıllığında ısındık, Dağlardan çöllere düşürdüğü gün. Gölgene sığındık. Ey, şimdi süzgün, rüzgarlarda dalgalan; Barışın güvercini, savaşın kartalı... Yüksek yerlerde açan çiçeğim; Senin altında doğdum, Senin dibinde öleceğim. Tarihim, şerefim, şiirim, her şeyim: Yer yüzünde yer beğen ! Nereye dikilmek istersen, Söyle, seni oraya dikeyim ! Arif Nihat Asya

Bana Seni Gerek Seni

Aşkın aldı benden beni bana seni gerek seni Ben yanarım dün ü günü bana seni gerek seni Ne varlığa sevinirim ne yokluğa yerinirim Aşkın ile avunurum bana seni gerek seni Aşkın aşıklar öldürür aşk denizine daldırır Tecelli ile doldurur bana seni gerek seni Aşkın şarabından içem Mecnun olup yola düşem Sensin dün ü gün endişem bana seni gerek seni Sufilere sohbet gerek Ahilere ahret gerek Mecnunlara Leyla gerek bana seni gerek seni Eğer beni öldüreler kulum göğe savuralar Toprağım anda çağırır bana seni gerek seni Cennet dedikleri ne ki bir kaç köşkle birkaç huri İsteyene ver onları bana seni gerek seni Yunus-durur benim adım gün geçtikce artar ödüm İki cihanda maksudum bana seni gerek seni YUNUS EMRE

Bu Şehir Ağlıyordu Gözlerinde

Bu şehir ağlıyordu gözlerinde. Bir martının bembeyaz kanatlarına tutunmuş Deniz mavisi umutlarım. Yürüdüğüm her karanlık sokakta Sevmek kırıntısı yitik aşk hikayeleri. Sinema afişlerinde sarı saçlı bir kız. Vapurların ardında bıraktığı köpükler örselenmiş ve mazot kokan hayalleri balıkların. Yetim kaldırımların ıslandığı yağmur. Kız Kulesinin feryad eden prensesi. Çıktıkça uzayan yokuş Piere Loti. Solgun bir cezayir menekşesi şairin sözlerinde Bu şehir ağlıyordu gözlerinde. Yanmak vakti gittiğinin ertesinde her gece. Yanmak vakti gülüm ellerinden sıyrılırken sessizce. Ve kurumuş dudaklarında bir ayrılık şarkısı Göğsünde deniz vurgunu bir adam gizlice Yanar..Yanar... Yanar en karanlık caddelerinde bu şehrin her gece. Bazen bir bulut ayı sıyırıp geçer. Hasret yüklü bir kaç damla düşer yüreğime. Özlemleri gagasında bir güvercin havalanır, Gelir konar düşlerimin pembe avlusuna. Adalar terk edilmiş,Haliç yaslı bakar. Bu şehir böyle gözlerinde usulca ağlar,ağlar... Tutsak şiirlerin buğusunda yaşar çiçeklerim. Ölmek tadındadır hep böyle bekleyişlerim. Ama düşünme sen sevdiceğim.. Sen gelmeden ben bu şehirde ölmeyeceğim.

Anlatılmayan Masal

Bebegim dinle bak, Sana masal anlatacagim. Özenle seçmeliyim kelimelerimi Bunca kirlenmis duygulardan irak Nasil mümkün olur ki masumiyetini korumak? Geçmiste masallara bir varmis, bir yokmus Diye baslanirdi. Simdi iyilik adina yokluk, Kötülük adina hepsi bir arada var. Nedense çok olanlarin; hep senin gibi Savunmasiz filizleri,çiçekleri Seçip ,yok etmek hedefleri !!.. Filistin’de, Afganistan’da , Somali’de, Sudan’da,Çeçenya’da,Ürdün’de Açliktan, korkudan aglayan bebelerin Agizlarina alevden misketler tikip Yavrusunun acisina yanamayip Namus derdine düsürdüler analari. Sen bebeginle evcilik oynarken Sakaciktan onun hasta olmasina Dayanamayip aglarken Ben sana nasil anlatirim gerçekten ölenleri? Daha önce anlatmistim sana Sevgili’nin kiyamadigindan Hüseyin’le,Hasan’a Mutlu olsunlar diye,secdesini uzatmakta Gül’ün ; Tomurcuklar ‘ini insafsizca Dün sapik zihniyet sehit ederken Irak’ta Bugün kafirler mezarlarini bombalamakta. Yaslarim onlarin nezdinde, Tüm tomurcuklar,goncalar için akmakta. Belli ki korkudan minik yürecikleri Derin uykuya hasret, kus uykusuna yatmakta. “dandini dandini dastana, danalar girmis bostana” Bakma sen ,benim bu tekerlememe.. Ah!.. Bebegim,ne bag kaldi,ne bostan. Danalarin ana yurdu da artik sadece “Boston” Verimli tüm bostanlar edildi isgal,talan. Bostani koruyacakken danayla birlik oldu bahçivan Zalimle,mazlum ayrisip birbirinden seçildi Her ülkede vur patlasin,çal oynasin mekanlari açildi Layla’da,Pasa’da çekildi kafalar kendinden geçildi. Böyle de masal mi olurmus mu dedin? Haklisin ancak simdi ne kaf dagi, Ne zümrüd-ü anka kusu var. Uzaklar bir bomba mesafesi kadar Gökyüzünde günes yerine alev var Onun için semayi terk etti kuslar. Ah! can özüm,melegim,bebegim Bunlar sana söyleyemedigim Hadi duamizi yapalim iyi geceler dileyecegim Minicik ellerini kocaman kocaman aç Gülücügünle,yanan yüregime huzur saç Rabbim!... Dardaki kullarinin sadrini insirahla aç….

Flora

Flora göllerimi bırakıp denizlerine gelirim sevişmek için seninle Flora, çağlayanın karnında çırpınan kayık isteğin masalı tenime dağılan mıknatıs yüzükoyun yatmasan göremezdim sırtında bir bahçıvanın makas izleri Sevdalılar Parkı'nda ağır yaralı dudakların boynumun altında patlayan yavru papatya sokaklar bile göç ediyor Flora saatler ıslanıyor Tamburi Cemil Bey çalıyor seni anımsatan şarkıları kente kanadı kırık melekler yağıyor sevdamız yüksekten uçurdu bizi sevdamız, siste dolaşan tavuskuşları biz sevişirken ölmeliyiz Flora köprülerin üzerinde, çatlayıp bizi ikiye bölen erimiş bilgisayarlar bulmalılar çöp kutumuzda oyuncak mağazaları için soygun planları tahtlar, somun altından biz sevişirken ölmeliyiz Flora birileri haber vermeli bunu muhabbet kuşlarına Akgün Akova

Piraye İçin

6 Ekim 1945 Bulutlur geçiyor: haberlerle yüklü, ağır. Buruşuyor hala gelmeyen mektup avucumda. Yürek kirpiklerin ucunda uzayıp giden toprak uğurlanır. Evde mi, sokakta mı, Benim bağırasım gelir; ---"Piraye, Piraye!.." --- diye... Piraye'nin resimlerinde Nâzım'ın onun iç dünyasını yansıtmayı çok iyi başardığı kanısındayım. Bunu kendisi de biliyordu. 1940'ta çankırı'da yapıp neneme gönderdiği pastel bir Piraye resminin altına şöyle yazmıştı : "Anne, ancak sen ve ben onu böyle görürüz, ve ancak sana yahut bana kızdığı zaman bu kadar şirin olur." Bir başkasına da şöyle : "Attığın taş dediğin kuşu vurmuyor." Çizdikleri Piraye'nin belli durumlardaki görünümleriydi... Annemi tanıyanlar, "İyi yakalamış" derlerdi. Ne güzel şey hatırlamak seni : ölüm ve zafer haberleri içinden, hapiste ve yaşım kırkı geçmiş iken... Ne güzel şey hatırlamak seni : bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin ve saçlarında vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının... İçimde ikinci bir insan gibidir seni sevmek saadeti... Parmakların ucunda kalan kokusu sardunya yaprağının, güneşli bir rahatlık ve etin daveti : kıpkızıl çizgilerle bölünmüş sıcak koyu bir karanlık... Ne güzel şey hatırlamak seni, yazmak sana dair, hapiste sırtüstü yatıp seni düşünmek : filânca gün, falanca yerde söylediğin söz, kendisi değil edasındaki dünya... Ne güzel şey hatırlamak seni. Sana tahtadan bir şeyler oymalıyım yine : bir çekmece bir yüzük, ve üç metre kadar ince ipekli dokumalıyım. Ve hemen fırlayarak yerimden penceremde demirlere yapışarak hürriyetin sütbeyaz maviliğine sana yazdıklarımı bağıra bağıra okumalıyım... Ne güzel şey hatırlamak seni : ölüm ve zafer haberleri içinden, hapiste ve yaşım kırkı geçmiş iken... 23 Eylül 1945 O şimdi ne yapıyor şu anda, şimdi, şimdi? Evde mi, sokakta mı, çalışıyor mu, uzanmış mı, ayakta mı? Kolunu kaldırmış olabilir, â€" hey gülüm, beyaz, kalın bileğini nasıl da çırçıplak eder bu hareketi!.. â€" O şimdi ne yapıyor, şu anda, şimdi, şimdi? Belki dizinde bir kedi yavrusu var, okşuyor. Belki de yürüyordur, adımını atmak üzredir, â€" her kara günümde onu bana tıpış tıpış getiren sevgili, canımın içi ayaklar!.. â€" Ve ne düşünüyor beni mi? Yoksa ne bileyim fasulyanın neden bir türlü pişmediğini mi? Yahut, insanların çoğunun neden böyle bedbaht olduğunu mu? O şimdi ne düşünüyor, şu anda, şimdi, şimdi?... 5 Kasım 1945 Çiçekli badem ağaçlarını unut. Değmez, bu bahiste geri gelmesi mümkün olmayan hatırlanmamalı. Islak saçlarını güneşte kurut : olgun meyvelerin baygınlığıyla pırıldasın nemli, ağır kızıltılar... Sevgilim, sevgilim, mevsim sonbahar... Karıcığım, Hasretliğin on ikinci yılı bu on ikinci yılı Gönül ağzına kadar dolu Sen diyorum İstanbul geliyor aklıma İstanbul diyorum sen Sen şehrim kadar güzelsin şehrim senin kadar acılı. İşte bu kadar karıcığım. İstersen cevap verme. Kocan

Otobiyografi(nazım hikmet)

OTOBİYOGRAFİ 1902'de doğdum doğduğum şehre dönmedim bir daha geriye dönmeyi sevmem üçyaşımda Halep'te paşa torunluğu ettim on dokuzumda Moskova'da komünist üniversite öğrenciliği kırk dokuzumda yine Moskova'da Tseka-Parti konukluğu ve on dördümden beri şairlik ederim kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir ben ayrılıkların kimi insan ezbere sayar yıldızların adını ben hasretlerin hapislerde de yattım büyük otellerde de açlık çektim açlık gırevi de içinde ve tatmadığım yemek yok gibidir otuzumda asılmamı istediler kırk sekizimde Barış madalyasının bana verilmesini verdiler de otuz altımda yarım yılda geçtim dört metre kare betonu elli dokuzumda on sekiz saatte uçtum Pırağ'dan Havana'ya Lenin'i görmedim nöbet tuttum tabutunun başında 924'te 961'de ziyaret ettiğim anıtkabri kitaplarıdır partimden koparmağa yeltendiler beni sökmedi yıkılan putların altında da ezilmedim 951'de bir denizde gençbir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün 52'de çatlak bir yürekle dört ay sırtüstü bekledim ölümü sevdiğim kadınları deli gibi kıskandım şu kadarcık haset etmedim Şarlo'ya bile aldattım kadınlarımı konuşmadım arkasından dostlarımın içtim ama akşamcı olmadım hep alnımın teriyle çıkardım ekmek paramı ne mutlu bana başkasının hesabına utandım yalan söyledim yalan söyledim başkasını üzmemek için ama durup dururken de yalan söyledim bindim tirene uçağa otomobile çoğunluk binemiyor operaya gittim çoğunluk gidemiyor adını bile duymamış operanın çoğunluğun gittiği kimi yerlere de ben gitmedim 21'den beri camiye kiliseye tapınağa havraya büyücüye ama kahve falıma baktırdığım oldu yazılarım otuz kırk dilde basılır Türkiye'mde Türkçemle yasak kansere yakalanmadım daha yakalanmam da şart değil başbakan filan olacağım yok meraklısı da değilim bu işin bir de harbe girmedim sığınaklara da inmedim gece yarıları yollara da düşmedim pike yapan uçakların altında ama sevdalandım altmışıma yakın sözün kısası yoldaşlar bugün Berlin'de kederden gebermekte olsam da insanca yaşadım diyebilirim ve daha ne kadar yaşarım başımdan neler geçer daha kim bilir. Bu otobiyografi 1961 yılı 11 Eylülünde Doğu Berlin'de yazıldı.

Nazım'a dair yazılan şiirler

GÜZ ÇİÇEKLERİNDEN NÂZIM'A ÇELENK Niçin öldün Nâzım? Ne yaparız şimdi biz şarkılarından yoksun? Nerde buluruz başka bir pınar ki onda bizi karşıladığın gülümseme olsun? Seninki gibi ateşle su karışık acıyla sevinç dolu, gerçeğe çağıran bakışı nerde bulalım? Kardeşim, öyle derin duygular, düşünceler yarattın ki bende, denizden esen acı rüzgâr kapacak olsa bunları bulut gibi, yaprak gibi sürüklenir, yaşarken seçtiğin ve ölümden sonra sana barınak olan oraya, uzak toprağa düşerler. Al sana bir demet Şili kasımpatlarından, al güney denizleri üstündeki ayın soğuk parlaklığını, halkların savaşını, kendi dövüşümü ve yurdumun kederli davullarının boğuk gürültüsünü kardeşim benim, dünyada nasıl yalnızım sensiz, çiçek açmış kiraz ağacının altınına benzeyen yüzüne hasret, benim için ekmek olan, susuzluğumu gideren, kanıma güç veren dostluğundan yoksun. Hapisten çıktığında karşılaşmıştık seninle, zorbalık ve acı kuyusu gibi loş hapisten, zulmün izlerini görmüştüm ellerinde, kinin oklarını aramıştım gözlerinde, ama parlak bir yüreğin vardı, yara ve ışık dolu bir yürek. Ne yapayım ben şimdi? Tasarlanabilir mi dünya her yana ektiğin çiçekler olmadan? Nasıl yaşamalı seni örnek almadan, senin halk zekânı, ozanlık gücünü duymadan? Böyle olduğun için teşekkürler, teşekkürler türkülerinle yaktığın ateş için. pABlo neruda Çeviren: Ataol Behramoğlu

Haiku: BoŞ DoĞa

Artık buraya Haiku eklemeye çalışıcam fakat nedir Haiku kankalar önce bi onu bilelim di mi ama?... Haiku sözcüğü, doğal ya da olağan anlamına gelen hai seslemiyle, gök ya da boşluk anlamına gelen ku sesleminin bileşmesinden oluşmuştur. Şimdiyazımızın birinci bölümünde, ilk seslemin anlamlarına değinmeye çalışalım. HAIKU: BOŞ DOĞA I.DOĞALLIK (OLAĞANLIK) Geleneksel Haiku'nun anlam derinliğine ulaşmanın zorluğu büyük ölçüdeana kural olarak "yaşamın doğal akışını engelleyecek hiçbir tanıma değer verme" ilkesini benimseyen Zen görüşünden kaynaklanır. Düzensiz birzihin ve benmerkezci bir yönelim elbette doğallılığın birincilengelidir. Uygarlık sanatının doğal şeyleri doğal olmayan yollardanyapmak olduğu söylenir. Basho, herşeyi yeniden ve doğrudan doğadanöğrenmeliyiz, sadece doğayı yakından gözleyerek değil, "kendimizişeylerin içine katarak", böylece gözleyen ve gözlenen arasındaki yapayperde kalkar ve şeyler kendiliklerinden ve kendi sesleriyle konuşmayabaşlar demişti.Ne dinginlik--çekirgenin sesitaşlara saplanıyorDoğal çocuksu merakımıza döndüğümüzde yeniden Tagore'un BilinmeyeninŞeytan Minaresi dediği şeyin uğultusunu duyarız. Haiku'nun doğal konusudoğanın karşılıklı etkileşimidir. Doğa'nın ve doğadan türeyen insanınkarşılaştığı anda oluşan etkileşim oluşturur haiku yaşamlarımızı:Nehrin kıyısındabir çocuk oltasını atar-bulutlar dağılırBir haiku ustası seçmek ve ayıklamak için neyin değerli konusunda kendiyargılarını kullanmaz. Deneyiminin yalın öyküsü ne olduğunu basitçeyansıtır. Ustaların yapaylıktan en uzağı diye bilinen Issa'nın aşağıdakihaiku'su bu duruma iyi bir örnek oluşturur:Hiçbir şey olmamış gibi-- karga ordasöğüt burdaŞeylerin yaşamını içerden görme'nin, şeylerin aramızda kendilerini kendilikleriyle görmeleri'nin doğal ama aydınlatılmış durumu nedir? Birhaiku "başlangıç"'ın tazeliğini taşımalıdır. Walt Whitman "şu andaher şey en başında olduğu gibi" demişti. Yalıtılmışlık ve yabancılaşmanın yanlış yollarına saptığımız salt yaşıyor olma durumunun dışında bir dünya. Thoreau, "Bazen Walden Gölü'nün üstünde süzülürüm,varoluşumdan sıyrılıp sadece var olmaya başlarım" diye yazdı. Doğaloluş'umuzda tüm şartlandırılmaların, toplumsal konumumuzun, sağlıkdurumumuzun, mutluluk peşinde koşturmanın, güzelliğin ve önemliliğinve değerliliğin ötesinde özgür oluruz. Düşüncelerimiz dizginsiz atlargibidir, zil çalan yıldızlar, özgürce oynayan çocuklar gibi. Ayrı birfarkındalıkla birlikte, haiku hiçbir şeye saplanıp kalmamış bir anlak'a sahip olmayı öğrendiğimizde boy gösterir. II.BOŞLUK (GÖK): Haiku sözcüğünün ikinci bileşeni boşluk ya da gök anlamına gelen kuseslemidir. Bir Hintli Budist atasözü bu iki kavramı şöyle barıştırır."Birleşin, göğün gökle birleştiği gibi". Gök gibi duru olduğumuzda tümyaşamın birliğini anlayabiliriz. Boşluk kavramı Taoculuğun kalbinde yeralır. Chuang-Tzu, "Tao (yol) boşluktur" demişti; Lao-Tzu "boş olmak,dolu olmaktır". Haiku anlarında sezdiğimiz araoluş bu boşluk-dolulukbirlikteliğinden doğar. Bu boşalma durumunu en iyi anlatan imgelerWallace Stevens'ın Kardan Adam şiirinin şu dizeleridir:Karı dinleyen dinleyiciler için,Ve kendisi hiçliktir, orada Olmayan hiç bir şeyi görmez, Orada olan hiç bir şeyinTa kendisidir"Orada olmayan hiç bir şey". Bunun sezilmesi haiku'nun büyük gizidir.Haiku'nun içine sokmaya çalıştığımız, gerçekten orada olmayan her şeyerişmeyi dilediğimiz birliği dağıtacaktır. Haiku'nun her zaman şimdi ve burada kipinde yazıldığı doğrudur. Ama yine de, paradokssal olarak, öznel kaygılarımız bizi özgür bıraktığındaevrenle uyumlaşırız ve an, zamanın ve uzamın ötesinde metamorfoza uğrar:Bu erden yeri bulmak içinonca arayşıtan sonraşimdi ve burada rastlaşıyoruzTüm şartlandırılmalarımızdan, alışageldiğimiz zihinsel ketlerden,önyargılarımızdan, uyuşmuş duygularımızdan kurtulduğumuzda, sıradan ve küçük şeylerle hafifçe bir temasımız bile evrensel ve ölümsüz olanlabağlantımızı sağlar. Modern haiku'nun sonunda nokta olmayışı, şiiri,William Blake'in "sonsuzluğun günışığı" dediği şeyin içinde,yankılanarak yayılması için açıksonlu tutmak üzeredir. Bir ağaç tohumunu açtığımızda boş kabuk, öyle görünmese de, dev bir ağaç özünün barınağı olabilir. Anlağın özü de aynı şekilde saklanır. Zendeyişlerine bakalım:Hiçbir yerde bulamazsınAnlak, gökte kuşların ayakizi gibidirLi Po'nun dizeleri şiirde özgeci ku'yu şöyle çeviriyor:Kuşlar gökte gözden kaybolduve şimdi son bulut da kuruduDağ ve ben yanyana oturduk, dağ tek başına kalana değinYazımızı Pers şair Rumi'nin sözleriyle bitirelim,kendimizi kendimizden yunalım,ve bu ego-arınmanın sonunda doğanın birliğinin deneyimini kendidoğamızın birliğinde bulmayı umalım

Asker Duası

Elimde tüfenk, gönlümde iman, Dileğim iki: Din ile vatan... Ocağım ordu, büyüğüm Sultan, Sultan’a imdad eyle Yarabbi! Ömrünü müzdad eyle Yarabbi! Yolumuz gaza, sonu şehadet, Dinimiz ister sıdk ile hizmet, Anamız vatan, babamız millet, Vatanı mamur eyle yarabbi! . Milleti mesrur eyle Yarabbi! Sancağın tevhid, bayrağım hilal, Birisi yeşil, ötekisi al, İslam’a acı, düşmandan öc al, İslam’ı abad eyle Yarabbi! Düşmanı berbad eyle Yarabbi! Cenk meydanında nice koç yiğid Din ile yurt için oldular şehid Ocağı tütsün,sönmesin ümid Şehidi mahzun etme Yarabbi! Soyunu zebun etme Yarabbi! Kumandan,zabit babalarımız. Çavuş,onbaşı,ağalarımız, Sıra ve saygı,yasalarımız. Orduyu düzgün eyle Yarabbi! Sancağı üstün eyle Yarabbi! Ziya Gökalp