Geçmiş Sanıyordum Geçmişi

Bugün eskileri karıştırdım sayfa sayfa seni okudum yüreğimde seni kaybettiğim günün gecesinde ellerimle gökyüzünü yırtıp seni inkar edişimi hatırladım Bugün eskileri karıştırdım eskiler yepyeni oldu gözlerimde asırlar sonra lav püskürten yanardağlar gibi seni sevdiğimi hatırladım

Aşk Çocuk Kalplere Göre Değil

Çocuk kalbime son oyuncağım kaçtı şehrin en eski oyuncakçısı için bile aşk gözlerde telaş, ölüm kadar yavaştı. Kalbim sıkışırken küçük işlere bakmak geçti aklımdan susadığım kadın soğuk, donuk gözleriyle bana baktı. ' Sana hiç öyle bakmadım diyorsun, duyuyorum.' 'Aşk çocuk kalplere göre değil' diye fısıldadı içimdeki sessiz sancı kapanan kapının altından kırmızı siyah kan geçişlerinde kalbimden söktüğüm oyuncağın suskun salınışı kaldı.

o kadar muhtacım ki sana

Ben, yağmur bekleyen bir çöl gibiyim; Öylesine yangınım ki sana, Öylesine susuz... Hasret güneşi vurdukça bağrıma; Kaç serâp belirdi gövdemde, Saymadım... Kaç Mecnûn, dolaştı beni arşınlayıp da; Nice Bin Leylâ, hayâlinde peydâhlayıp da... Kaç Leylâ gördüm oysa, Aymadım... Tüketen umûdunu üzerimde, hüsrânla gitti; Vecd ile başlayan Asır'lık hülyâlar bitti... Isrârla yeni bir Leylâ bekledim, Caymadım! .. Gelmedin; kavruldu kum tânelerim, renkleri soldu... Gelmedin; vâhâlarım, böğrümden fışkıran kanla doldu... Gelmeyişin çarpı gelmeyişin kadar susuzum, Aldığım her nefes kadar yağmursuzum... Öylesine yangınım ki sana, Öylesine hasret... Ben, yağmur bekleyen bir çöl gibiyim... ***** Ben, rüzgâr bekleyen bir kül gibiyim; Öylesine muhtâcım ki sana, Öylesine mahkûm... Hasret ateşi değdikçe bağrıma; Kaç yangın söndürdüm gövdemde, Saymadım... Kaç alev eritti sînemi deldi, Fersâh fersâh duman göğe yükseldi... Kapkara dumanlar gördüm oysa, Aymadım... Ne ümidle esti samyeli, tutuşmadı ocağım Fırtına istilâlarına, mezâr oldu kucağım... Sâdece seheryeli bekledim, Caymadım! .. Gelmedin; is bağladı, kömür oldu közlerim... Gelmedin; ağlamaktan kanla doldu gözlerim... Gelmeyişin, âşığında zehir kusan bir yara Bahtım gibi, çârem esîr, esmeyecek rüzgâra... Öylesine muhtacım ki sana, Öylesine mahkûm... Ben, rüzgâr bekleyen bir kül gibiyim...

**Gülüşünden Bir Yudum Ver**

Gülüşünden Bir Yudum Ver Ömrümden Yedi Yıl Al -Ruhumun Diğer Yarısına- Şiirlerinin ilk hecesi yap, Yeniden doğuş sebebimi. Cümlelerinle ısıt, İhanetlerin soğuttuğu yüreğimi. Bittiğimde yeni başlangıcım, Çıkmaz sokaklarımda yeni bir yol, Terini akıt ellerime damla damla, Yalnızlığımın ilacı ol. Üşüdüğümde gamzelerini ser, Sahipsiz gamzelerimin üzerine. Gülüşünden bir yudum ver, Ömrümden yedi yıl al... ...Üşüdüğümde gamzelerini ser, / Sahipsiz gamzelerimin üzerine. / Gülüşünden bir yudum ver, / Ömrümden yedi yıl al...

ölümün bile güzeli vardı

sana yaklaştıkça insan şu sözün doğruluğuna inanırdı ölümün bile güzeli vardı ömrünün son basamakları olabilirdi son gününde bile olsa insanı yalnızlığıyla başbaşa bırakmak doğru değildi ecel geldiğinde sorsa dese ki ölümlerden ölüm beğen kendine ve seçme şansımız olsa ne isterdik acaba vakit dardı ve aslında ölümün bile güzeli vardı son nefeste yanında olmak istediğimiz belki ana belki evlat belki yardı daha yapacağın çok şey vardı belki de yarın ama herşey buraya kadardı ve ömür denilen şey deli gönüle dardı seçme şansımız olsa seçerdik elbet çünkü ölümün bile güzeli vardı

..mektup..

Mektup İstersen mutlu oluruz seninle Evimiz ve çocuklarımız olur Yemek pişirirsin kendi elinle Kalplerimizde esenlik ve huzur İstersen mutlu oluruz seninle Birbirimiz için yaratılmışız Ruhlarımız düşüncelerimiz bir Bizim gibi olur çocuklarımız Ben şair, sen baştan ayağa şiir Birbirimiz için yaratılmışız Ayrılık olmaz fikirlerimizde Kahkahamız ta uzaklardan duyulur Mutluluk parıldar gözlerimizde Rüyalarımız bile aynı olur Ayrılık olmaz fikirlerimizde Ne hayaller kurarız uzun uzun Üzüntüleri atarız bir yana Gizli bir şeyi kalmaz ruhumuzun Bütün şiirlerimi okurum sana Ne hayaller kurarız uzun uzun Kim ne derse desin mutlu oluruz İçimizde ümit, arzu teselli Bende aşk ve sende güzellik sonsuz Aşkımız gözlerimizden besbelli Kim ne derse desin, mutlu oluruz Ümit Yaşar Oğuzcan

Gidiyor musun diye sorma bana. Gönderen sensin. Ne terk etmeyi istedim seni, Ne de daha yaşamadığımız bu aşkı toprağa gömmeyi. Senin kadar öfkeliyim ben de. Senin kadar endişeli... Bir dokunuşunla bin kenti yıkacak güç verirdin bana Ama inandıramadım seni. Sen, sorgularken beni kafanda Ben, gözlerinin içine bakıyordum kuşkuyla. Bir tek sözün bağlardı beni sana, Oysa sen hep susmanın koynunda. Aşkın içine bir kez girdi mi kuşku, Teslim alır bedenleri de. Sütten çıkmış ak kaşık değildim Ama yalanı sokmadım iki kişilik dünyamıza. O dünya ki bazen minicik bir odada Bazen kentin ortasında şekillendi. Nasıl da güzeldi... Zaten varsın diye her şey güzeldi ama Sen buna inanmadın. Ah bu sorular... Yaşamak varken sevdayı delice, Niye boğarız sorularla? Nasıl ikna edebilirdim seni? Ben, aşk dedikçe sen, dur dedin. Ben, seninleyim dedikçe Sen, hayır dedin. Zaten az konuşan sen Olumsuz ne kadar sözcük varsa Bulup çıkardın ortaya. Bense hiç bir şey diyemedim. Ne kadar zarar vermişim sana meğer. Nasıl değiştirmişim seni. Oysa hiç böyle düşünmemiştim. Kimseye zarar vermek istemem ben. Kimseyi olduğundan farklı bir hale getirmek istemem. Ama öyle oldu işte. Demek ki; gitmelerin zamanı şimdi. Çocukluğuna sığınır atlatırsın bu acıyı. Ne sevişmelerimiz kalır aklında, ne sevda sözlerimiz. Rahat değilim diyordun ya, rahat ol artık. Gülüşlerini saklaman için bir neden kalmadı. Tedirginliğinin sebebi de kalktı ortadan. Biliyor musun bir tanem! Gidişim yürekten değil, zorunluluktan. Sanma ki, bu toy sevdayı başka kimliklere taşırım. Sanma ki, benden sakladığın gülüşleri yalancı yüzlerde ararım. Seni de götürürüm yüreğimde. Her zaman yokluğunu taşırım. Bulup, bulup kaybettim seni bebeğim. Ne yazık ki, tozduman edemedim kuşkularını. Ne yazık ki, kalamadın bana. Öpücüğümün kokusu kalacak kapının eşiğinde. Kokladıkça; bizi bir yanlışa mahkum ettiğini anlayacaksın. Mehmet Coşkundeniz

şiire tutunmak

ŞİİRE TUTUNMAK Yok başka hiçbir umarın En granit kayanın en ortasında Balta girmemiş karanlıklarında kıpırtısız Ya ölmektir kurtuluşun Yada şiir tutunmak O en gergin tele şöyle bir dokun Son tınıyla tel kopsun Ayak sesleri duyulsun ölümün Her yanın her yönün çıkmaz Nereye baksan yok Hiç bile herşey sayılır o bulunduğun yerde Kurtarırsa kurtarır ancak Yine şiire tutunmak.

her gidenden bir gülümseme kalır...!!

HER GİDENDEN BİR GÜLÜMSEME KALIR zaman siler acıları kinin biley taşı kırılır hüzün birikir elbet ıssız sular şiire karışır yıllanmış bir ömürdür közden küle dönüşen ateş söner, kül savrulur kış bir kardelene yenik düşer gök, uçan kuşun kanadına sen ey kalbim, titremez misin uzak bir hatıra gelip dayanınca kapılarına?

Vatanım Biricik Vatanım

sana bir sır söyleyeceğim aç yüreğini burası benim vatanım ölmek de yaşamak da benim hakkım ve en çok bundan dolayı sana burasını cehennem bana yine cennet vatan yapacağım sana bir sır söyleyeceğim aç yüreğini yaşadığın her an mahşer menzilimdesin soluk aldığın her an mahşer menzilimdesin sana bir sır söyleyeceğim aç yüreğini burası benim vatanım camiler kenti: felluce ben bağımsız yaşarım ben anasız yaşarım ben babasız yaşarım ben oğulsuz yaşarım ben kızım olmadan yaşarım ama vatansız yaşayamam sana bir sır söyleyeceğim aç yüreğini unutma benim öldüğüm yer de vatanım ya senin ve sen petrolsüz yaşayamazsın yapamazsın yaşayamazsın öfken hayalet öfkem gerçek öfkem gerçek öfken hayalet ölmek ve öldürmek benim için onur senin için utanç senin için yüz karası sana bir sır söyleyeceğim aç yüreğini sen uyut dünya uyusun sen uyut insanlık uyusun ama ben uyanığım ama ben direneceğim işte kefenim bedenim sana bir sır söyleyeceğim aç yüreğini felluce içinde redif sesi var bakın yüreğine acep nesi var beni duymayana dostlar hepten âhım var sana bir sır söyleyeceğim aç yüreğini mahşer menzilindesin mahşer menzilindesin sana bir sır söyleyeceğim aç yüreğini bayram bağımsızlığımladır

Yalnızlığı Okudum Gözlerinde !!!

Yalnızlığı okudum gözlerinde Bu kent; her geçen gün bizi bizden uzaklaştıran bu kent, bir dilim ekmek için çalışıp didinen insanların doldurduğu, kirli,gürültülü bu lanet kent hepimizi esir ediyordu da biz farkında değildik... çocuklarımızın gözlerinde parıltılı gülücükler yoktu, genç kızların yanaklarında ki elma rengi kızarıklıktan da eser... mazimize onca güzel şeyi gömüyorduk ki bilerek veya bilme-ye-rek bunun farkında mıydık acaba ?... şiirler yazardık sevi üstüne, duvarlara insanca şeyler yazardık eskiden ve de vapurda, otobüste veya parkın bankı üzerinde otururken elimizde mutlaka bir kitap veya bir dergi olurdu; cep telefonları değil... yine bu da mazi denilen mezara gömüleli çok olmuştu... şimdi iletişim araçları öylesine hızlı gelişmiş ve insanlarla iletişim kurmak öylesine kolaylaşmıştı ki (güya) bu yüzden annelerimizi bile ayda bir(yada daha geç) arar olduk... oysa -yine- eskiden mektuplar vardı; rengarenk, içine gül kurusu konulmuş mektuplar... onlar da mazinin toprakları altında şimdi... ....O kadın, az konuşup çok şey anlatmasını bilen seher yıldızı bakışlı kadın... senle konuştuktan sonra "herşey daha güzel olacak" demiştim ama yanılmışım... bu kentte insan nasıl mutlu olur bilemiyorum... bazen bir martının ardından uçup gidesim gelir... bazende yok olasım ebediyen...bu kentte hayat tutarsız insanlarda öyle... yanılgılarım ağır geliyor kendime pişmanlıklarım diz boyunu geçti... aynalar da yalancı oldu artık gözlerimdeki parıltıyı silmiş haberim olmadan... Yağmur vardı dün gece...ve yüreğimde karşı konulmaz bir serselilik... çocukların elma şekerine koştuğu gibi koştum ve sokağa dar attım kendimi... sahilde bir kaç evsiz insan oturmuş bira içiyordu... selam verdim çöktüm yanlarına..toplumdan soyutlanmalarının oluşturduğu kin oturmuştu gözbebeklerine... yadırgadıkları besbelli onlardan olmadığımı düşünüyorlardı... güç bela onlardan olmam için illa ki evsiz olmam gerekmediğini anlattım onlara... onları sevdiğimi ve yardımcı olmak istediğimi de söyledim...aldığım cevap kesin ve netti, "senbize yardım edemezsin"... içimde bir yerlerin acıdığını hissettim o an... bu insanları nefret etmeye iten şey neydi?... kendilerinden ve çevrelerindeki herşeyden fena halde nefret ediyorlardı... üzüldüm, acıdım onlara onların acımamamı istemesine aldırmadan... ve bütün gece onları düşündüm... belki de haklıydılar..onlara yardım edemezdim...sadece ben değil hiç kimse yapamazdı bunu... onları yaşayan ölüye çevirmişti bu kent ve sadece çalışmayı düşünen robotlar... hiç bir şeye hakları yoktu onların... çocukken oyuncakları olmamıştı, yeni elbiseleri ve sımsıcak bir yuvaları olmamıştı... büyüdüklerinde de imkansızlıkları büyüyordu...hobileri, fobileri,bas gitarları,kitapları, arkadaşları yoktu... ellerinde olanı yalnızlıkları ve yıllardır itilip kakılmalarıydı sadece... Ahmed Arif; "yokluğun cehennemin öbür adıdır/üşüyorum kapama gözlerini..." derken ne hissetmişti acaba?... kim dedirtmişti ona böyle bir şeyi?...ve kaçımız bunları diyebilecek şansa sahibiz acaba?... bunları düşündüm o iki SERSERİnin ardından... Hepimiz yanlışlarımızla büyüyoruz... kendimizi, hayattan beklentilerimizi, toplumun içinde bulunduğumuz mevkii, aşklarımızı, özgürlüğümüzü... ve bir yandan da içimizde yaşamla aramızda koskoca bir uçurum açan yalnızlığımızı da büyütüyoruz farkında olmadan... her insan bir yere kadar yalnızdır ben bilmez miyim?... gece olmuştu yine... beraberinde, uykuyu, soğuğu ve birazda ölümün kokusunu getirerek... yine bir yerde birileri ölmüştü mutlaka, onların yerine de birileri doğmuştu... yine açlık, yine sefalet, yine nefret mutlaka bir köşede birilerini avucuna almış ve sıkıyordu... İşte o leylak kokulu kadını bulsam, kafamdaki bütün soruların cevaplanacağına ve belirsizliğin kalkacağına öyle çok inanıyorum ki...hey martılar siz onu tanır mısınız?... söyleyin nerdedir yalnızlığımın maskecisi... O bile beni görse artık "gözlerimde yalnızlık okuyamaz" .... mı acaba?

sevdayı gurbette çekeceksin..

Başka bilmem, sevdayı gurbette çekeceksin İçinde kavuşma ümidi olacak Birde yolu beklenilen olacaksın Belki bir gül bahçesinde olsan da Sana ait olana özlem duyacaksın Delice sevdalandığın bir gül olacak Ona diken. Ona bülbül. Yar olacaksın Onun senin için kına yakacağı baharı Herşeyden çok ölümüne arzulayacaksın Başka bilmem, sevdayı gurbette çekeceksin Hasretini duyduğun her şeye sevda diyeceksin Erişilmez olacak sevdiğin, ona zor ulaşacaksın Belki üç-beş saniyen olacak sevgini ispat için Belki de ömründe görebileceğin üç-beş gün Dudağında yar’in ismi, birkaç kelam kulaklarında Belki tatlı tebessüm, masum bir bakış kalacak İçinde hissedeceksin gurbetin yalnızlığını... ama Başka bilmem, sevdayı gurbette çekeceksin Sen gurbette olacaksın, gurbet senin içerinde Sevdiğin belki yanında olacak, belki de uzaklarda İliklerinde hasret olacak, gözyaşı dökeceksin Kavuşma uzadıkça sevdalar büyük olurlar Böyle değil midir Ferhatlar ve Mecnunlar? San ki o tılsım kalkar kavuşunca sevdalılar Bir başka durulurlar deli-dolu olmazlar Birbirine açılırlar, dışa kapanır bütün kapılar Kavuşması güç, zor olsa da ayrılığı çekmesi Başka bilmem, sevdayı gurbette çekeceksin

S a t ı r s o n l a r ı n d a k i v e d a l a r

Bir Sabah, Yüreğin derin uykulardayken uğurlayacağım seni, Güneş dağlara toplanmış sisleri dağıtmaya çalışırken. Bir Sabah, Sen kırlangıçları izlerken uğurlayacağım seni, Çiğ taneleri yaprakta sığınacak bir yer ararken. Bir Sabah, Rüzgarlar eserken uğurlayacağım seni, Yorgun bir karayel, kendine dallarda adresler ararken. Bir sabah, Dalga sesleriyle uğurlayacağım seni, Küçük bir deniz kabuğu sahile vururken. Bir sabah, Göçmen kuşlar ağlarken uğurlayacağım seni, Kanadı kırık bir martı, Kaybettiği yavrusunu okyanusta ararken. ...Ve yıllar sonra birgün, Aslında o sabahların hiç bitmediğini anlayacağım. Aslında hiç bitmediğini... Hala yaşadığım şehirlerde yaşadığını, Ve, Hala seni yaşadıklarımda yaşattığımı Anlayacağım... Postacıların neden beni unuttuğunu, Yada duvarları eskimiş evimde, Neden hep üşüdüğümü anlayacağım birgün. Resimlerinin neden solduğunu, Ve neden adını yazdığım mendillerin, Gözyaşlarımla anlamsızlaştığını anlayacağım. Biliyorum artık sevdiğim, Aslında rüzgarların hep estiğini, Göçmen kuşların her taşınmalarında ağladıklarını, Güneşin hep aynı zamanda beni aradığını, Ve neden hep tutuklu kaldığımı sende Biliyorum artık.. Şimdi acılarının işgalinde yüreğim, Tek savunduğum yalnızlık kalem bile çoktan düştü.. Anladım ki; Tek güçlü olduğum yanım sen bile Çok uzaklardasın. Tek savunmam sen bile, çoktan taşınmışsın yüreğimden.. Şimdi bende gidiyorum, Hasat zamanı yağan o sarı yağmurlarda, Yürüdüğün yollardan yürüyerek, Ve yorulmuş yüreğimi teselli ederek gidiyorum. Bir gün.. ; Zamanın solmuş yaprakları arasında, Eski ve ölmek üzere olan bir çiğ tanesi görürsen, Sakın ağlama sevdiğim.. Bil ki ben sana ancak o kadar yaklaşabildim, Bil ki ben seni, her sabah öyle sevip, Her yeni sabahı delice beklerken, Doğduğunu bile farketmediğim güneşlerde, Anlamsızca, senin için, can çekerek, Seni unutabilmek için, Ancak böyle ölebildim... SERDAR

Seni kendimle birlikte intihar ediyordum...

Sensizdim,çok sensizdim Bıkmıştım bıraktığın alacakaranlıktan. Dinliyordum benim gibilerin sessiz çığlıklarını Patlıyordu kulaklarım sensizliğin uğultusunda.. Artık dayanamıyordum.. Seni benle birlikte intihar ediyordum... Sonu gelmez düşler, Kendini bilmez benlikler içinde kayboluyordum.. Her elimi uzattığımda beni kendine çekiyordu ölüm, Hep son dediğimde başa dönüyordu acılar.. Artık yetişemiyordum.. Seni benle birlikte intihar ediyordum.... Sen varken durdururdu dünyayı bu yürek, Sen gittin gideli dünya dönüyor,ben dönüyorum.. Beni ilk defa tuttu bu hayat.. iLK defa bunalttı bukadar.. Artık düşünemiyordum.. Seni benle birlikte intihar ediyordum...!!! Yazan (?)

Rifat Ilgaz

RIFAT ILGAZ ALİŞİM Kasnağından fırlayan kayışa kaptırdın mı kolunu Alişim! Daha dün öğle paydosundan önce Zilelinin gitti ayakları, Yazıldı onun da raporu: "ihmalden!" Gidenler gitti Alişim, Boş kaldı ceketin sağ kolu... Hadi köyüne döndün diyelim, tek elle sabanı kavrasan bile Sarı öküz gün görmüştür, Anlar işin iç yüzünü! üzülme Alişim, sabana geçmezse hükmün Ağanın davarlarına geçer... Kim görecek kepenek altında eksiğini kapılanırsın boğaz tokluğuna. Varsın duvarda asılı kalsın bağlaman beklesin mızrabını. Sağ yanın yastık ister Alişim sol yanın sevdiğini. Kızlarda emektar sazın gibi Çifte kol ister saracak!

Sone

SONE Benzetebilir miyim bir yaz gününe seni? Sen daha sevimlisin, daha sakinsin ondan. Sert rüzgarlar Mayısın narin çiçeklerini. Hırpalar ;Yaz ise pek çabuk geçer...Durmadan! Bazen, kızgın olarak,parlar gözü semanın... Bir karartıyla sık sık söner altın bakışı; Her güzel, güzelliğini kaybeder: Tabiatın- Sebep olur da bazen bu kararsız akışı! Fakat senin ebedi yazın hiç sönmeyecek, Dönmeyecek sendeki güzellik bir yalana. Ölüm sana yaklaştı diye, öğünmeyecek: Sen eşitken ebedi mısralarla zamana Yaşadıkça insanlar, görebildikçe gözler, Seni yaşatmak için yaşayacak bu sözler William Shakespeare

Hissediyor musun Beni??

YÜREĞİNDE YER VARMI ? Parmaklarının ucunda şu an hissediyor musun beni? Hisset! Hisset, Parmaklarına değen kağıdın içinde Dolaşan damarlarımı... Hisset damarlarımın, kanımın Seni aramak için Deliler gibi dolaşmasını... Parmaklarının ucunda şu an hissediyor musun beni? Dinle; duyuyor musun yüreğimin ritmini? Gönlümde esen rüzgârları dinle... Nefesimi tutmasam Gözlerindeki derin ovalarda titreyen Bütün yeşillikler kül olur, Sazlar büyür simsiyah, Kuruyan göz pınarlarında... Parmaklarının ucunda şu an hissediyor musun beni? Yazık! Mekanlar durduruyorsa seni. Ve yazık, kendini bağladıysan maddelere... İpsiz bir uçurtmayım ben... Ve kuyruksuz Saçlarının çizgilerinde süzülen... Rüzgârım sensin. Susma ve sakın gözlerini kapatma, düşerim! Yüreğinde yer var mı? Parmaklarının ucunda şu an hissediyor musun beni? Ve bir kaynak suyundan oluşan derenin Üzerine düşen yaprak gibi; Düşürüyor musun gülüşlerini Ve öpüşlerini sesimin üstüne? Akıyor musun benimle beraber, Akıyor musun yıldızlara doğru? Yıldızlar... Yıldızlar neden böylesine vefasız? Neden her üşüyüşümde Lapa lapa yağıyorlar avuçlarıma, Neden eriyip kayboluyorlar? Parmaklarının ucunda şu an hissediyor musun beni? Bilmiyorum. Bilmek istemiyorum... Ama parmaklarının ucunda şu an ne olur hisset beni... Hisset! Hisset, damarlarımdaki kanımın, Seni aramak için deliler gibi dolaşmasını... Söylemiştim değil mi? İpsiz bir uçurtmayım ben...Ve kuyruksuz... Saçlarının çizgilerinde süzülen... Rüzgarım sensin. Susma ve sakın gözlerini kapatma, düşerim. Yüreğinde yer var mı? Muammer Erkul

Bilemezsinki

Bilemessinki Seni nasil sevdigimi, Bilemessin ki, Özlemek nasil olur, özlemeyince, Hayal etmeyi, Hayallerde Yasamayinca, Her nefeste hava gibi, su gibi içmedikce, Bilemessin ki! , Nereye baksam sen varsin, Rüzgarda kipirdanan her yaprak ta, Denizde oynasan her dalga da, Semadan yere düsen Her Damla da, Göremessin ki! Sevdam bana hergeçen gün keder verse de, Sahit olan herkes sen asiksin dese de, Her parlayan hüzmeye sen diye süzülsem de Sana her saniye seviyorum desem de, Duyamassin ki! Gördügüm her rüyayi sana yorsam da, Insanlara umarsiz seni sorsam da, Akan Gözyaslarimla kendimi Bogsam da, Ömrüm boyunca her gün sen diye solsam da Sezemessin ki! Sensizligi Sevgilim Sen bilemessin ki

Milyon kere Ayten

Ben bir Ayten'dir tutturmuşum oh ne iyi Ayten'li içkiler içip sarhoş oluyorum ne güzel Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin Biraz Ayten sürüyorum güzelleşiyor Şarkılar söylüyorum Şiirler yazıyorum Ayten üstüne Saatim her zaman Ayten'e beş var Ya da Ayten'i beş geçiyor Ne yana baksam gördüğüm o Gözümü yumsam aklımdan Ayten geçiyor Bana sorarsanız mevsimlerden Aytendeyiz Günlerden Aytenertesidir Odur gün gün beni yaşatan Onun kokusu sarmıştır sokakları Onun gözleridir şafakta gördüğüm Akşam kızıllığında onun dudakları Başka kadını övmeyin yanımda gücenirim Ayten'i övecekseniz ne ala, oturabilirsiniz Bir kadehte sizinle içeriz Ayten'li İki laf ederiz Onu siz de seversiniz benim gibi Ama yağma yok Ayten'i size bırakmam Alın tek kat elbisemi size vereyim Cebimde bir on liram var Onu da alın gerekirse Ben Ayten'i düşünürüm, üşümem Üç kere adını tekrarlarım, karnım doyar Parasızlık da bir şey mi Ölüm bile kötü değil Aytensizlik kadar Ona uğramayan gemiler batsın Ondan geçmeyen trenler devrilsin Onu sevmeyen yürek taş kesilsin Kapansın onu görmeyen gözler Onu övmeyen diller kurusun İki kere iki dört elde var Ayten Bundan böyle dünyada Aşkın adı Ayten olsun Ümit Yaşar Oğuzcan

**Arif Nihat Asya** Şiirleri

Anne İlk kundağın Ben oldum, yavrum; İlk oyuncağın Ben oldum. Acı nedir Tatlı nedir... bilmezdin Dilin damağın Ben oldum. Elinin ermediği Dilinin dönmediği Çağlarda, yavrum Kolun kanadın Ben oldum Dilin dudağın Ben oldum. Belki kıskanırlar diye Gördüklerini Sakladım gözlerden Gülücüklerini... Tülün duvağın Ben oldum! Artık isterlerse adımı Söylemesinler bana 'Onun Annesi' diyorlar... Bu yeter sevgilim bu yeter bana! Bir dediğini iki Etmiyeyim diye öyle çırpındım ki Ve seni öyle sevdim sana O kadar ısındım ki Usanmadım, yorulmadım, çekinmedim Gün oldu kırdın... İncinmedim; İlk oyuncağın Ben oldum.. Yavrum Son oyuncağın Ben oldum... Layık değildim Layık gördüler Annen oldum yavrum Annen oldum! Arif Nihat Asya

**Aşık Veysel** Şiirleri

Ağlayalım Atatürk'e Ağlayalım Atatürk'e Bütün dünya kan ağladı, Süleyman olmuştu mülke, Geldi ecel, can ağladı, Atatürk'ün eserleri, Söyleyecek bundan geri, Bütün dünyanın her yeri Ah çekti, vatan ağladı. Bu ne kuvvet, bu ne kudret, Var idi bunda bir hikmet Bütün Türkler, İnönü İsmet, Gözlerinden kan ağladı. Uzatma Veysel bu sözü Dayanmaz herkesin özü, Koruyalım yurdumuzu, Dost değil, düşman ağladı. Aşık Veysel

Ben Senİ Sevİyorum

Seviyorum diyebilmeli insan, kucak açmalı uçsuz gökyüzüne, Sevdasını sayfalara değil gönlüne yazmalı sevdiğinin, Yazarken narin olmalı yüreği, inciltmemeli sevdiğinin gönlünü, Kalem değil hislerini kullanmalı, Mürekkep yerine gözyaşlarını kullanmalı sevdasını yazarken Gece olmamalı, güneş batmamalı bu sevda üzerine, ay gündüzde doğmalı, Sevdaları sözlere sığdırmamalı, anlatmalı gözleriyle, Kırmalı gönül zincirlerini, kaldırmalı prangaları Özgür olmalı bir kuş gibi sevdaları, Kanatlandığında sevdiğine uçmalı hisleri Ağlayabilmeli sevdasını yaşarken Ve haykırmalı hayata Ben seni seviyorum, Ben seni seviyorummmm

Ben Senİ Sevdİm Mİ?

Ben seni sevdim mi? Sevdim, kime ne Tuttum, ta icime oturttum seni Aldim, okşadım saçlarını, öptüm İçtim yudum yudum güzelliğini Ben seni sevdim mi? Sevdim elbette Bendeydi özlemlerin en korkuncu Çıldırırdım sen ne kadar uzaksan, Aşk değil, hiç doymayan bir şeydi bu Ben seni sevdim mi? Sevdim doğrusu Sevdikce tamamlandım, bütünlendim Biri vardı ağlayan; gecelerce Biri vardı sana tutkun; o bendim Ben seni sevdim mi? Sevdim, En büyük en solmayan güller açtı içimde Ömrümü değerli kılan bir şeydin Sen benim bozbulanık gençliğimde Ben seni sevdim mi? Sevdim, öyle ya Bir çizgiye vardım seninle beraber Ve bir gün orada yitirdim seni Ben seni sevdim mi? Sevdim, Ya sen beni?

Bİlseydİm...

Meydan mı verirdim bu ayrılığa? Bilseydim bu kadar zor olduğunu. Bilseydim dünyanın böyle karanlık, Bilseydim bu kadar dar olduğunu. Dilimden sıçrayan bir kıvılcımın Bilseydim bir anda kor olduğunu. Bilseydim şu anki gönül acımın Senin yokluğundan var olduğunu. Boyun mu bükmezdim sitem etmene, Bilseydim sükûtun kâr olduğunu. Sebep mi olurdum dargın gitmene, Bilseydim küsünce sır olduğunu. Bilseydim yüzümün dört mevsimi güz, İçimin ağlayan nâr olduğunu. Bilseydim odamın dört duvarı buz, Sensiz yatağımın kar olduğunu. Fırsat mı tanırdım bu dargınlığa Bilseydim bu kadar zor olduğunu. Bilseydim zindandan daha karanlık, Bilseydim hücreden dar olduğunu....

GÖzlerİn Kal Dİyor...

Bu nasıl ayrılık, bu nasıl veda Gözlerin kal diyor dudakların git Bakışın anahtar, gözlerin kilit Ellerin aç diyor, dudakların git. Ayrılık; dönüşü olmayan nehir Yalnızlık; yıkılmış bomboş bir şehir Kaç sevda kül oldu böyle kimbilir Gözyaşın kal diyor, dudakların git. Gidersem, bir daha dönmeyeceğim Kalırsam, kalbime yenileceğim Çözemedim seni delireceğim Gözlerin kal diyor, dudakların git. Duvardan insin mi resimlerimiz, Yabancı olsun mu isimlerimiz? Ya o, deli dolu gecelerimiz Anılar kal diyor, dudakların git. Bu roman da biter belki birazdan Ne aşklar yıkıldı gururdan, nazdan Ağlıyor besteler yine hicâzdan Şarkılar kal diyor, dudakların git...

Ben Sana Mecburum!...

Ben sana mecburum bilemezsin Adını mıh gibi aklımda tutuyorum Büyüdükçe büyüyor gözlerin Ben sana mecburum bilemezsin İçimi seninle ısıtıyorum. Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor Bu şehir o eski İstanbul mudur? Karanlıkta bulutlar parçalanıyor Sokak lambaları birden yanıyor Kaldırımlarda yağmur kokusu Ben sana mecburum, sen yoksun! Sevmek kimi zaman rezilce korkudur İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur Tutsak ustura ağzında yaşamaktan Kimi zaman ellerini kırar tutkusu Birkaç hayat çıkarır yaşamasından Hangi kapıyı çalsa kimi zaman Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu Fatihte yoksul bir gramafon çalıyor Eski zamanlarda bir Cuma çalıyor Durup köşe başında deliksiz dinlesem Sana kullanılmamış bir gök getirsem Haftalar ellerimde ufalanıyor Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem Ben sana mecburum, sen yoksun! Belki Haziranda mavi benekli çocuksun Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden Belki Yeşilköy'de uçağa biniyorsun Bütün ıslanmışşın tüylerin ürperiyor Belki körsün kırılmışsın telâş içindesin Kötü rüzgâr saçlarını götürüyor. Ne vakit bir yaşamak düşünsem Bu kurtlar sofrasında belki zor Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden Ne vakit bir yaşamak düşünsem Sus deyip adınla başlıyorum İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin Hayır başka türlü olmayacak Ben sana mecburum bilemezsin...

sevdam ve sigaram

Hani bana yakıştıramadığın sigarayı, Artık ben kendime yakıştırıyorum.. Kendine yakıştırdığın o ayrılığı, Sigaram gibi göğsümde taşıyorum. Sana ayrılık yakıştı mı zannediyorsun? Arkana dönde bir bak ne haldeyim. Dermanım sende ama sen gidiyorsun. Ben sigaramla yine bir başımayım. Senin yapmak istediğini ben yapıyorum. Yavaş yavaş öldürüyor sigaram beni.. Dumanından sıra sıra halkalar çiziyorum. Bir derdim bitmeden hazır olur diğeri.. Sevdam ve sigaramdır vazgeçemediğim. Sen gittiğinde acı. O gittiğinde duman var. İkinizde aynısınız ama..benim anlamadığım, Sana yâr’im, sevgilim...ona zehir diyorlar.

sen nereden bileceksin

Her beş dakikanın, bir saat kadar zor geçtiğini İnsanlar uyuyarak acılarını bir nebze unutuyorlar Gecenin üçünde kimsesiz caddeyi seyrediyorum Korkutan bir sessizlik var, herkes uyuyor gecede Ben ve acılarım ayakta, Sen nereden bileceksin... Geceler dert getiriyor, dertlerse olabildiğince acı Başkaları yıkılmasın diye, nasılda kıymışız kendimize Yıkılıp tükenmişiz biz, başkaları derdimizden bîhaber Geceler derdime dert katıyor, herkes uyuyor gecede Ben ve sevdam ayakta, Sen nereden bileceksin... Tek dostum yok gecede, rüyalar bana düşman oldular Dertlerle yatağa uzanmak, mezara uzanmaktan farksız Geceler cellat olmuş bana. Rüyalar çok merhametsiz Elimi bağlamış karanlıklar, herkes uyuyor gecede Ben ve gönlüm ayakta, Sen nereden bileceksin... Gecenin üçü-beşi, Senden nefes boyu uzaklardayım Cümle alem uykusunda, dertlerim ve ben ayaktayım Bir yanım da karanlıklar ve keskin uçurumlar var Göz yaşlarıma sığınıyorum, herkes uyuyor gecede Ben ve hayallerim ayakta, Sen nereden bileceksin Gecem seninle olsun, saçların dola boynuma urgan gibi Ayağımın altından sehpamı çeken sen ol, gece sonunda Sensizliği zehir gibi yudum, yudum çekiyorum içime Ben ayrılığa isyan ediyorum, herkes uyuyor gecede Ben ve sevdam ayakta, Sen nereden bileceksin

sen gelmedin...

Gün battı Çoktan açtı gece sefaları hasret bahçesinin Kuşlar çoktan döndü yuvalarına Sulara selam veriyor akşamın hüznü Yağmurlar geldi ellerinde güllerle, Gelincikler geldi kapıma, kan rengi karanfiller geldi Sen gelmedin… Yelda gecelerde, Hercai menekşeler ortağı oldu düşlerimin Uzun bir türküyle düştü yalnızlığıma martılar Ayın sevdası geldi gelinlik göçmen bir kızın yarım kalmış bohçasıyla Kayan bir yıldızın gözyaşı geldi, elemi geldi, yası geldi; Sen gelmedin… Ümit kayığında kürek mahkumuydu hayallerim Sabahları önce resmin girdi bütün odalarıma Saçlarındı gölgesi mahzun ikindilerimin Adın yazılı kaldı sokaklarında gönül şehrimin Söndü hasret rüzgârından, vuslatın yanan mumu Erguvanlar geri geldi yaz ortasında, Erken sonbaharlarda sardunyalar geldi, Sen gelmedin… Kırık bir vazoda bıraktın can elmasımı Geceler geldi, gündüzler geldi, türküler geldi, gemiler geldi, son trenler geldi, Sen gelmedin… -------------------------------------

Seviyorum mu dedin

Seviyorum mu dedin Karanlığı aydınlığı bilmeden Zemheriyi yüreğinde döllemeden Umutsuzluğu hasreti acıyı görmeden Sen buna sevmek mi dedin Sevdinmi fırtınalar pususunda Dolaştınmı sevdanın uçurumlarında Her gece ay ışığını sarmaşık yapıp Yol oldunmu sevgiliye Sen gerçeğin katılığına yüz sürdün mü Sanma ki batıp gideceğim Yaslamışım sırtımı hayallerime Kalbime iyi bak sevgimdir benim Bu duyguları yaşarken sevdim Bekledim gözlerinde bir bakışı Hatıralar sakladım anarsın diye Seni seviyorum diyebilmekti hayalim Kalbime iyi baksaydın görecektin Sevgiydi istediğim...

Senin İçin

Senin İçin Yudum yudum kana kana içsem sevgini Sevgi sözcükleri sarsa dört bir yanımı Aşkımı anlatsam sana göz yaşlarımda Okyanuslar taşar şu gönlümden, şimşekler çakar, dünya sallanır Ama yinede anlatamam sana Bu ömür sona ermeden Gitmez hatıran gözlerimden Gözlerimde yaşlarla ardından bakarken Seni seviyorum diyen o tatlı dilinle, ardından bakarken Bir parça koptu gönlümden Ama üzülme sevgilim elbet bana döneceksin Dönünce beni doyasıya göreceksin Kendini yanlız hissettikçe Birazcık düşün beni yanında hissedeceksin Söylemeyi unuttum Seni Seviyorum...

Bir Sevgi istiyorum

BİR SEVGİ İSTİYORUM Bir sevgi istiyorum Hep benimle kalan Hiç bırakılamayan Bir gün gider diye korkulmayan Bir sevgi istiyorum Beklentisi olmayan Hiç sonu gelmeyen Başıda bilinmeyen Bir sevgi istiyorum Yalnızlıktan kurtaran Gecelerime ortak olan Yüreğimi ısıtan Bir sevgi istiyorum Adı konulmayan Hiçbir yerde duyulmayan Ama benim sadece benim olan Bir sevgi istiyorum Kirlenmemiş, kirletilmemiş Böyle bir sevgi var Biliyorum NAZIM DEMİRCİ

Kanka !!! {Sesli} {Mutlaka Dinleyin}

Arkadaşların Uğur Arslan'ın "kanka"üzerine çok güzel bir şiiri ben çok beğendim sizinde beğeneceğinize eminim Dinlemek İçin Tıkla !!!

Bekleyenler için

Bir ayak sesi duymayayım Kapıya koşuyorum Gelen sen misin diye Bir siyah saç görmeyeyim Yüreğim burkuluyor Ağlamaklı oluyorum Her sey bana seni hatırlatıyor Gökyüzüne baksam Gözlerinin binlercesini görürüm Bir rüzgar değse yüzüme Ellerini düsünmeden edemem Yaktığım bütün sigaraların dumanları sana benzer Tadı senden gelir Yediğim yemişlerin İçtiğim içkilerin Ve içimdeki bu dayanılmaz sıkıntı Bu emsalsiz hüzün Seni beklediğim içindir Resmine bakamaz oldum Uykulardan korkuyorum artık Utanıyorum odamdaki bütün esyalardan Şu sedir hala gelip oturmanı bekliyor Şu ayna karşısında güzelliğini seyretmeni Şu kadeh dudaklarına değebilmek için duruyor masada Ve şu saat geldiğin anda Durabilir sevincinden Zaman çıldırabilir Çünkü benim dünyamda Ölümsüzlük, seni sevmek demektir. Bir çocuk doğmayı bekler Bir ağır hasta ölmeyi Bitkiler yağmur ve güneşi bekler Yalnız bir kadın sevilmeyi Ve düşün ki bir adam İçinde bütün bekleyenlerin korkusu ve ümidi Seni bekler Asılmayı bekleyen bir idam mahkumu gibi Sen gelinceye kadar Pencerem kapalı duracak Rüzgar gelmesin diye Artık perdeleri açmayacağım Gün ışığı girmesin diye Sonra kahrolacağım Bu karanlıkta, bu derin yalnızlıkta Ve günlerce gecelerce haykıracağım Nerdesin diye, Nerdesin? Bir gün bu kapıdan sen gireceksin Biliyorum Er geç bu bekleyişin bir sonu gelecek Yıllarca sonra Öldüğüm gün bile gelsen Bütün bu bekleyişimi ve öldüğümü unutup Çocuklar gibi sevinecegim Kalkıp sarılacağım ellerine Uzun uzun ağlayacağım. Ümit Yaşar Oğuzcan

AkgÜn Akova

ikimiz de biliyoruz bir çözsem saçlarını bir daha söz etmeyeceğiz ayrılıktan saatlerin saçları olsaydı sevgilim bu kadar hızlı geçip gider miydi zaman ah sevgilim ne diyecektim ben sana aç pencereyi ve dışarıya bak son gecemizde kar altında kuğular

Uf@k BukLeLeR

Deniz kıyısında bir martıyLa konuşurken görüyormu$ dostLarım sürekLi beni ben kaptanım çünkü kağıt gemiLerden emekLi

**Yüreğimdeki Yarasın**

Ulaşamadığım her uzak Beklediğim her durak sensin Uzaklarda kaldım senden uzak Bırakıldım öylece bir köşeye kimse anlamaz beni Bu şehrin soğuk kaldırımları anlar Kimse bilmez yalnızlığımı Sende bilmezsin Yine de sen düşünme Ben ağlarım gecenin kucağında Yüreğimi de satarım yokluğuna Sen yeterki nusaybin deme kanarım... Yüreğimin son durağı. Mavi'ye ısmarladı seni gönlüm Bekleme hakkım olsun diye yalnızlar rıhtımında Sen yoksun Ben beklemekten yorgun Ve kar etmiyor beyhude yakarışlarım. Şimdi... Yüreğimin bir ucunda Kesik bir kol kadar yalnızım Rüzgarda pervasızca savrulan bir sonbahar yaprağı gibiyim Üşüyorum... Durup manasızca boşluğa bakıyorum Ümitsizce dalıp hayallere Yüreğimi ısıtan sıcak bakışların olsa diyorum Buğulu gözlerle bana baksan Ben öylece hayale dalsam Ne çare sen yoksun Ve yaşadığım her an Seni özlemeye itiyor beni Ağır geliyor yokluğun

Tek Duamsın Allah'tan

Her ikimizde Sesimizi duymadan , başlayamaz olduk , Bazen En güzel icten bir canım diyen sesini duyduğumda O günkü halini anlıyabiliyorum , bugün , çok pozitifsin , Merak etme sensiz burada şımarmıyorum . Tükettiğim enerjim sadece işime yarıyor , Sensiz bol bol çalışıyorum , Bir hafta sonumuz daha bitti aşkım Bu hafta bir kızımız bile oldu adı dila, Bu arada umay erkek adıymış . Evimizi yapmaya başladık , Bahçeden neden başladık anlayamadım ama . Önce evden başlamamız gerekirdi , Geniş bir bahçemiz var arka tarafta meyve ağaçları , Ön tarafta S şeklinde bir havuz , C şeklinde bir bar , İki köpeğimiz var biri dalmaçyalı biri boxer , Bir tane küçük bir arap atı mız var kahverengi beyaz , parlak tüylü Bu hafta bayağ çok çalıştık aşkım seninle , Bu arada sana kalsa ceylan dan tut bütün hayvanlar gelecekti çiftliğimize, Hııı unuttum birde salıncağımız var , Uçuracaksın beni göklere unutmaaaaaaaaaaaaaaaaaaa Bu hafta evin bu kadar yeter , Küçük detaylarla ilgilenecek bir ömrümüz var aşkım Şimdi yemeğimi yedim sensiz , Boğazımdan geçmedi , sensizlikten değil , Boğazlarım acıyor aşkım Acaba aşkım yemeğini yedim idiye düşündüm ; Benim karnım tok senin tokmu ; Ne yersen benim içinde ye aşkım Ben yiyebiliceğimin %50 fazlasını senin için yiyorum Sayende biraz kilo aldım Çantamda bir fıstıklı damak çikolata var , onuda yicem , Yarısı senin yarısı benim , Gelince görüceksin aşkım , Bu arada sen taa oralardan beni şişmanlatmayı becerirken , Kendin rejim yapıyormuşsun , Gördüm göbişin kalmamış . Hafta sonu ne yapıcamı bilmiyor gibiyim, Biliyorsun Annem ? Sanki İlk hafta sonumu onlardan ayrı geçiriyorumda ! Ne yapacağımı bilemiyor plan yapamıyorum , Keşke yanımda olsan , çok isterdim , bunları düşünmeme fırsat vermesen ! Haftaya Pazar seninleyim , İyiki geleceksin , Plan yapmama gerek yok , seninle olucam . Seni çok özledim bitanem Seninle bir gece geçirmek istiyorum , İkinci gecemiz olsun , Allahtan bir şeyi 40, kere istersen olurmuş , Ben seninle ikinci gecemi geçirmek istiyorum  Ben seninle ikinci gecemi geçirmek istiyorum

Salah Bİrsel

SALAH BİRSEL Bandırma da doğdu.İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe bölümünü bitirdi. İş müfettişliği, kitaplık müdürlüğü gibi görevlerde bulundu. Şiir kitaplarının yanısıra, değişik türlerde bir çok esere imza attı. Salah Birsel, ironi ve humor özellikleri taşıyan şiirleriyle modern şiirimizi temalar ve dil bakımından demokratlaştırmış, geliştirmiş şairler arasındadır. BİR ŞAİRİN ÖLÜMÜ Kimse inanmaz Benim hafif-makineliyle öldüğüme Veya ayrıldığıma dünyadan Benimde başkentte bi odam Şiir kitaplarım Üniversitede adım Ve arkadaşım vardı Ünüm de olurdu Yaşasaydım

Oysa Yagmurlar1 Hic Sevmezdim...

Bir sonbahar günü basladı sevgimiz, Kuruyan cicekler ve dökülen yapraklardı sahidimiz.. Yagmur yagıryodu eylül ayıydı hatırlamazsın belki ama benim hic aklımdan cıkmadı o yuzden hep aglarım ben sohbaharlarda... Neler düsünmemis neler hayal etmemistikki, seninle gecen günlerim ömrümün en guzel, hayatımın en renkli günleriydi Herkez askımızdan bahsediyor, bir sevda masalı diyordu sevgimiz icin Bir gün bitecekti biliyorum sonu yoktu bu sevginin, ama sana doyamadan neden cekip gittin. Umudumu hayalimi hayatımı tükettin.. Keske hep bahar olsaydı ilk yada son onemli degil yagmur yagsaydı. Ne kadar coq severdin yagmurları, ıslanmayı Yagmur altında girmistin hayatıma yagmur dindi sen gittin Oysa yüregimdeki sızım, sensizlikteki gozyasım sel olmus akıyordu Her yagmur yagısı benim icin bir umut oluyordu Belki belki diyordum cıkar tekrar gelir geri İnsanlara umut olan, herkeslere mutluluk kılan gunesti seni goturen beni mahveden Hep yagmur yagsın diye bekledim ama hic yagmur yagmıyordu Omrumun sonhabar gülü olmustun, hayatımda bir mevsimliktin Bitmesin istedim hep gecmesin hic sonbahar Her gün yagan yagmurlara bile razı oldum. seninle sonbaharı sevdim oysa yagmurları hic sevmezdim. by_hayLaz

**Susuyorsun...**

Susuyorsun nicedir… Belirsizlik yakıyor içimi, Söndüremiyorum… Sıçradı ateş tüm hücrelerime… Duman sardı her yanımı, Nefes alamıyorum… Verdiğim gül de mi susuyor? Yoksa anlatıyor mu onu sevdana taşırken, Heyecanla gülümseyen gözlerimi… Susuyorsun nicedir… Ve sen böyle susarken Bil, ne gündüzüm gündüz, Bil, ne gecem gecedir… Sen susuyorsun nicedir… Ben söndürmek istiyorum Bu acımasız yangını… Belki kendimi kandırıyorum, Ama razıyım, duymak istiyorum, Haydi söyle bittiğini…

~Seveceksen!~

Seveceksen erkek gibi seveceksin, 'Seni Seviyorum' dediğin zaman, Gökler gürleyecek, Şimşekler çakacak, Yıldırımlar düşecek, Yağmurlar sel olup önüne çıkan her şeyi sürükleyecek. Seveceksen böyle sev dostum... Sen sevdiğin zaman dalgalar yükselmeli, Denizler kabarmalı, Fırtınalar boraya, Boralar tayfuna, Tayfunlar siklona dönmeli. Çatılar uçmalı direkler devrilmeli, Yer gök birbirine girmeli, Senin sevdiğini herkes böyle bilmeli. Sevince işte böyle seveceksin... Devireceksin dağları, Yıkacaksın kayaları, Tersine akıtacaksın nehirleri, Kurutacaksın gölleri. Sevince işte böyle seveceksin... Sevince, biraz da kadınına göre seveceksin... Kimi zaman zarif, Kimi duygulu, Kimi zaman bencil ve hoyrat, Kimi zaman bir külhan gibi seveceksin, Ağzını açtığın zaman ana – avrat düz gideceksin, Sövdüğün zaman yedi sülalesini ip gibi dizeceksin, Sevdiğin zaman öyle bir seveceksin ki... Kendin bile korkacaksın sevginden, Dehşete düşeceksin ürkeceksin kendi sesinden. Seveceksen işte böyle seveceksin..

~Yapma...~

Bari sen yapma, gözyasim sen akma, neler görecegiz daha, düse kalka bu yolda, birak gitsin tutma, sahip cikamiyorsa sevdasina, sevseydi gitmezdi unutma, hadi artik kendini topla, aglamak yakismaz sana!.. Cok mu seviyordu sanki, sevseydi gidermiydi, böyle terk edermiydi, sevmemis senin gibi, yetmemis yüregi, o'nun sevgisi sözdeydi, niye agliyorsun sanki, o'na deger mi, Sevememis iste adam gibi, buraya kadar mis demek ki!.. Niye canim, niye acirsin, niye yüregim, niye yanarsin, O giderken ardina bile bakmasin sen ugruna kan akitmayi göze alirsin, kendine gel artik, degermi o'na sanirsin, bundan sonra tek damla gözyasin akmasin, canin acimasin, yüregin yanmasin, varsin onsuz kalasin!..[/

Kalp Ağrısı

Kalp Ağrısı İşte yine başbaşayız içimin acısı yine birlikteyiz ver elini sus ve ne olur incitme beni Ey kalbimin ağrısı ver elini çıkalım seninle soluksuz kalmadan sessizce bu karanlık ve uğultulu ormandan İçimin acısı, kalbimin ağrısı, aşkım işte yine başbaşayız ver elini sus ve ne olur incitme beni Cezmi ERSÖZ

Senin Neyine Yanayim ?!

Sana hic bir sey söylemek istemiyorum. Bütün sözcükler yetersiz ! Hic bir sey yazmak istemiyorum. Engin denizlerde kulac attigim, üstüme gökkusagini kusandigim bu ask yalanmis ! Simdi karanlik sularda boguluyorum. Gökyüzü kursun gibi agir. Ne yana dönsem yalan. Gülüsler yalan, vaatler yalan, Insanlar yalan. Ben seni mi sevdim ?! Senin gözlerinle mi baktim dünyaya ?! Senin ellerinle mi çiçek derledim ?! Sevincti, askti gögsüme bastim. Kocaman bir yalani seninle mi yasadim ?! Gözlerine baktigim zaman cennet bahçesine gecerdim. Bir aldatmacaymis, kötü bir rüya. Kötülügün bile bir yüzü vardir, bir görünüsü, ama en beteri buymus ! bu aldatmaca. Bir masal olsaydin raziydim, bir siir olsaydin, alir saklardim. Güzel bir yüz kalirdi senden geriye, hos bir ani. kimsenin dokunamiyacagi bir tarih. Ama hiçbir sey kalmadi ! Bir yoklugu varsaymisim. Bir HIC’e sarilmisim. Cölde serap bile degilsin. Serabin gizli isigi vardir. Sen isigi yutan karanlik, bir kör kuyu. Ben kör kuyularda kaynak suyu aramisim. Nasil olsa biterdi bu ask. Ama unutulmaz bir hatira, gençligin en güzel anisi olarak kalsaydi. Sen hic bir seyin degerini bilmedin. Kökün Cürük, yapragin kül, meyvan zehirmis. Ben seni askin yerine koymus aldanmisim. Kabahat sende degil, ben insan tanimamisim. Sana karsi öfke duymuyorum, kirgin degilim, kizgin degilim. Cünkü sen zaten yokmussun. Asil kizilacak kisi benim ! Kücücük bir toz tanesini bir mücevher sanmisim. Senin ihanetin bana koymadi ! Beni kahreden, beni yok eden, beni 1ooo pisman eden tek sey, bir ask yaratmis tek basina yasamisim. Sen zaten yokmussun ki, senin neyine yanayim ?!

...:::İsatanbul:::...

Allah allah nidaları ile aldık seni Yüreğimize sultan yaptık Gözümüz gibi baktık sana Her tatilde yanında olduk Bir an bile ayrılmadık Sen vardın hep İçtiğimiz çayın sohbetinde Kurduğumuz hayallerin içeriğinde Tutuğumuz balığın kokusunda Ne oldu sana İstanbul’um Neden karardın sarardın Neden bakmazsın yüzümüze Neden gülmezsin Neden düşündürmezsin Nereye gitti balıklar Nereye gitti o haşmetli havan Getirin bana İstanbul’umu Verin onu bana Surlarda inler şehitlerin sesleri senin için Götürdü seni buralardan İçi dışı körelmiş gemiler İçi dışı körelmiş insanlar Verin benim canımı Verin benim İstanbul’umu Bir İstanbul daha olamaz

Murathan MUNGAN

Murathan MUNGAN 1955 yılında İstanbul'da doğdu. Ortaöğrenimini Mardin Lisesi'nde, yüksek öğrenimini Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi Tiyatro Bölümü'nde tamamladı. Devlet tiyatrolarında Dramaturg olarak çalıştı. İlk oyunu Mahmud ile Yezida ile Türkiye İş Bankası'nın açtığı yarışmada ikicilik ödülü alan Murathan MUNGAN, Sahtiyan adlı şiiri ile de Gösteri dergisinin 1981 Şiir Yarışması'nda birincilik ödülü kazandı. Taziye oyununun 1984'te sahnelenmesi nedeniyle, Ankara Sanat Kurumu'nca M.Baydın'la birlikte yılın en iyi oyun yazarı seçildi. Hedda Gabler Dile Bir Kadın öyküsü ile Haldun Taner Öykü Ödülü'nü Nedim Gürsel'le birlikte aldı. (1987). BİS Maske ölmek isteğidir sevgilim takma yüzlerle yaşamak kendi tarihimizi büyük kopmalar gerekiyor büyük hayatlar için Kötülük her çağda din değiştiriyor unutmanın borçları ödeniyor ruhun imkanları adına Kundakçı laser yakıyor jeneriği Şairler gibi sözcüklere tapıyoruz bu dilsiz dünyada anlam ve kelimelerin içinde bulunduğu koma prova ediyor başka yüzyılların aynalarında her kip kullanım hattında buruşuyor aşk yoksa ölüm de yok boşlukta kenetlenen ilk buluşma çekimine girdiğimiz tarihin parçalayamadığı çekirdek Hiçbir oyun sonuna kadar masum kalmaz bunce reel yaşanırken cinnetin enkazı Metropoller hem İhtilal hem Devlet el değmeden ayıklanmış ruhun bütün kanalları yayına hazır oysa dehşet yatıyor derinliklerimizde dans bittiğinde birimiz ölecek Gümüş Kurşun hangisine sıkılmalı? geniş tut bu dansın adımlarını içimdeki demir kelebek başkalarının gözlerini kamaştıran savaş boyalarıdır imgenin dolaşımında bulmaca kayıtlarına Siyah Kare hikayeler kendi yasalarının içinden geçtikçe kramp içindesiniz yaygın vahşet günlük ölüm over dose

Benim Hiç Senim Olmamış Gibi!..

Varlığınla yokluğun arasında kalmayacağım artık, sadece olmayacaksın. Sensiz kalma ihtimali olmayacak aleyhine kurulmuş cümlelerimin sonunda. Belki birkaç satır arasında unutulacaksın bir müddet sonra. İçimden olmayacak, boş bir kağıdın gölgesine sığınmayacak sana sitemlerim. Hani hep kızardın ya “Konuş konuş konuş” derdin, haykırabilir miyim şimdi korkaklığını. Bıraktığın bu mavi düşleriyle avunan yalnızlığı, artık sahiplenilmeyecek olmanın burukluğunu yaşarken, haykırabilir miyim dersin, susar mıyım, gülüp geçer miyim yoksa ...? Aslında alıştırmalıyım kendimi hiç dönmeyecekmişsin, dönülmeyecek bir yerdeymişsin gibi farzetmeli, unutmalı. Seni hiç tanımamış gibi yaşamımı sürdürmeliyim. Var olduğum her yer aşkın şehri olmalı artık, yeniden sevmenin, sevilebilmenin yeri her yer, zamanı yaşanan ve gelecek tüm zamanlar olmalı benim için. Evet, sayfalardan koparıp bir bir savurmalıyım seni yaşanmış tüm zamanlara, uzaklaşan her adımımla hapsetmeliyim bu anılar sokağına. Kopan takvim yaprakları sensiz geçen günleri saymamalı, yokluğunun güncesini tutmayı artık bırakmalıyım. Her yeni güne seni getirmedi diye isyan etmemeliyim. Kabullenebilmeli, hazmedebilmeli, aldırmamalı hatta sana hak verebilmeliyim. Bu satırlarla büyümeye başlamalıyım, sırf seni ve çocuklaşan bir aşkı kolayca unutabilmek için. Zira yoksun. Sanki benim hiç senim olmamış, sanki bizi hiç yaşamamışız, sanki aşk denen o hoyrat şarkıyı mırıldanmış ve sonra yarım bırakmışız gibi. Artık yeni bir şarkı söylemenin vakti, Yaşanmışlığına, yitikliğime hiç aldırmadan, Sanki benim hiç senim olmamış gibi... Semih Tanrıver

Abdurrahim Karakoç Şiirleri

Ay ışığı pencereden girende Senden yana hayal kurmak ne güzel Ya bir otobüste ya bir trende Gurbet ilden sana varmak ne güzel Aşkın mayasını senden alıp ta, Şekillendim sevda denen kalıpta Evinizin kapısını çalıp ta, İlk çıkandan seni sormak ne güzel Umudu yoksula bol verir Hüda Bin tohuma can var bir damla suda Gerek uyanık ol gerek uykuda Benden bakıp seni görmek ne güzel Kurumadan daha yolculuk teri Gel diye yanına çağırsan beni Bırakıp bir yana gamı kederi Doya doya seni sarmak ne güzel Aşk deyince anlattığı her şeydir Öldürdükçe tadı gelen bir şeydir. Azraile can vermesi zor şeydir Sen istersen sana vermek ne güzel. .Abdurrahim Karakoç

Özdemİr Asaf

ÖZDEMİR ASAF Asıl adı Halit Özdemir Arun'dur. 1923 yılında Ankara'da doğdu, 29 Ocak 1981 tarihinde İstanbul'da öldü. Galatasaray ve Kabataş liselerinde tamamladığı ortaöğreniminin ardından İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi'nde, İktisat Fakültesi'nde , Gazetecilik Enstitüsü'nde yüksek öğrenim gördü. Gazetecilik, çevirmenlik, matbaacılık yaptı. Kısa, özlü söyleyişlerin yer aldığı, humor içeren düşündürücü özgün şiirleriyle tanındı. Karşıtlıkları, benzerlikleri, çağrışımları kullanarak söz ve sözcük oyunlarına dayalı şiirlerinde yaşam görüntülerini, eşyayı, izlenimleri soyutlaştırır; dokunaklılık yüklü şiirlerinde sevgi, anılar, yalnızlık, ölüm başlıca konulardır. Yalnızlık paylaşılmaz. Paylaşılsa yalnızlık olmaz. AŞK Sen kocaman çöllerde bir kalabalık gibisin, Kocaman denizlerde ender bir balık gibisin. Bir ısıtır,bir üşütür,bir ağlatır,bir güldürür; Sen hem bir hastalık hem de sağlık gibisin.