ben

En çok beklemeyi öğrendim seni severken, o da beni sevdi, hiç yalnız bırakmadı yalnızlığımı ve senden sonra tanıştım aynalarla ilk defa senin için taradım saçlarımı ama aynalar çıkaramadı beni "Sen aşıksın, yabancı" oldu, tek dedikleri. meğerse güller kırmızıymış, gökyüzü ise mavi, meğer ne de özlemiş gözlerim görmeyi. hiç kızmadım, ne açlığa ne de soğuğa, doymuştum zaten hasrete ve alışmıştım üşümeye. senin hayalin vardı ya yani başımda ne çıkar yüreğim dayanamıyorsa acı çekmeye... Sonra yıkadım kan mendillerini göz yaşlarımı sildiğim gülmek vefasız çıksa da,tuttum kendimi,ağlamadım bir daha. ve anladım ki bir daha, seni sevdiğimdi tek bildiğim. güneş mi doğdu kışlara,kırlangıçlar yuvalarında hala, yağmur mu yağdı çöllere,yoksa yine mi daldım seraba... bilmiyorum ne oldu... mutluluk dedikleri bu galiba. ve önceleri huzur ve sevda diyetindeydi gönlüm, oysa dun gece bir şeyler atıştırıyordu aşk mutfağında, gördüm. ama;.... Ben hiç "tamam" demedim ki hayatımda içimde hep bir fare besledim umudumu kemiren, bir şeyler yine yanlıştı,duman vardı havada,yine bir şeyler yanmıştı.. işte... herkes buradayken bir ben eksiktim bu mutlu resimde, çünkü ben seni sevdi ve sonra çekti gitti... ne kadar sonra bilmiyorum,bir mektubu geçti elime, olduğunu yazıyordu,sekiz mısraydı veda şiiri: "Aşk sözleri artık bölemeyecek uykularımı annem örtmeyecek soğuk gecelerde üstümü ve üstümü örten hasret rengi yapraklar yeşermeyecek bahar da yapsalar inadına dört mevsimi... bir hayat boyu uzak olsan da bana sana ölüm kadar yakın olacağım; rüyalarım da ölse,göremesem seni bir daha anla artık güzel kız... ben hep senin için yaşayacağım..."

..SayıklamA..

Sayıklama Kedim, ayak ucumda büzülmüş, uyumakta; İplik iplik sarıyor sükûtu bir yumakta, Hırıl hırıl, Hırıl hırıl... Bir göz gibi süzüyor beni camlardan gece, Dönüyor etrafımda bir sürü kambur cüce, Fırıl fırıl, Fırıl fırıl... Söndürün lambaları, uzaklara gideyim; Nurdan bir şehir gibi ruhumu seyredeyim, Pırıl pırıl, Pırıl pırıl... Sussun, sussun, uzakta ölümüme ağlayan; Gencim, ölmem, arzular kanımda bir çağlayan; Şırıl şırıl, Şırıl şırıl... Ne olurdu, bir kadın, elleri avucumda, Bahsetse yaşamanın tadından başucumda, Mırıl mırıl, Mırıl mırıl... 1927 Necip Fazıl Kısakürek

..Acılı Aşk..

Benim aşklarım hep acı olurdu Gözyaşlarımdı bir tek şahidi, Ve yalnızlığımdı sonunda yanımda kalan... Bir bulut gibiydim, Yağardım... Sonra durulurdum, İçimde, o meşhur yangınlar olurdu, Onlar da gözyaşlarımla sönüverirdi, Herkes bihaberdi... Benim aşklarım hep acı olurdu, Ağlamaktı aşkın eşanlamlısı, Nasıl oldu bilmiyorum, Sen girdin hayatıma bir gün, Oysa ben, kalbimin bir yerinde, Senin olduğunu unutmuştum... Ağlamıyorum artık aşk deyince, Yağmur olup inmiyorum gecelere Gülümsüyor dudaklarım... Artık güneş dostum, yıldızlar değil, İlk bahar arkadaşım, kara kışlar değil... Kalbinde olduğumu biliyorum, Biliyorsun, kalbimde olduğunu Ve şimdi anlıyorum... Aşkın, sen demek olduğunu...

Rüzgar Gülü

Rüzgar Gülü önümden çekilirsen İstanbul görünecek nerede olduğumu bileceğim sisler utanacak, eğilecek ağzının ucundan öpeceğim saçına kalbimi takacağım avcunda bir şiir büyüyecek nerede olduğumu bileceğim bu çıplak geceler yok mu bu plak böyle ağlamıyor mu camları kırmak işten değil delirecek miyim neyim kirpiklerimden mısra dökülüyor kenya'da simsiyah yalnızım yoksul bir şilepte gemiciyim malezya'da yük bekliyorum önümden çekilirsen , İstanbul görünecek nerede olduğumu bileceğim gözlerini söndürme muhtacım ben senin aydınlığına muhtacım yepyeni bir ilkbahar harcayıp bir yaz boğup, bir sonbahar harcayıp rüzgar gülünü arayacağım oran'da pernanbouc'ta timbuktu'da vinçler yine akşamları indirecekler yine karanlığa bulaşacağım gözlerin rüzgarda savrulacak ikimiz iki sap buğday olsak sen benim olsan, ben senin olsam bir gece vakti aklına gelsem uykunu tutsam bırakmasam seni kucaklasam, kucaklasam birbirimizin kalbini dinlesek dünyanın kalbini dinlesek büyük ateşler yaksalar iki güvercin uçursalar nerede olduğumuzu bilsek... Atilla İlhan

Ali YÜCE

Ali YÜCE AYDEDE-AYNENE Aydedenin paltosunu Kim giydirir anne Gözlüğünü bastonunu Kim bulup verir eline Yıldızlar mı verir Yıldızlar Aydedenin Torunları mı anne Aydedenin yemeğini Kim pişirir anne Kim yıkar çamaşırlarını Aynene mi yıkar Bulutlar su mu döker anne Aynenenin evi nerde Gökte mi oturur yerde mi Niye görünmez bize Aynene öldü mü yoksa Göğe mi gömdüler onu Yere mi anne

Dokunmayın Seslerime...

DOKUNMAYIN SESLERİME.... Dokunmayın seslerime Yalnızlığımı tüketen seslerime Böyle yitiriyor kendini Sesini içinde kaybeden sessizlik Dokunduruyorum,elimi hüzünle bir şarkı söylesin diye tenine Nefesimi üflüyorum dudaklarının kıvrımına Dillerim öğrenmekten mutlu Sokağın dili kadar hoyrat Teninin pürüzsüzlüğünü okşuyorum Yüzüne akan göz yaşların için Sen sadece kendine acemiydin Oysa sokaklar her şeyi bilir Gülmenin,ağlamanın sessizliğini Yarım kalmışlığını Ve usulca kendine veda edişini iç çekerek Uçarı bir polen gibiyim, Yalnızlığınla çiftleşmeye muhtaç Yalnızlığında kaybolmaya hazır Sessizliğini dinliyorum Bir ses,sessizliğine dokunacak Hafif bir ürperti Sonrası malum Sen sussan da Göğüslerinin sesi başka Sokaklarda bütün sesler aldırmaz Ayaklarımı vurarak yürüyorum Çocuksu bir sevinçle Yinede bir iğdenin dikeni kadar acıtıcı sessizliğin Israrla biriktiriyor sesleri kalbim En kılcal damarımdan,şakaklarıma kadar Sensizlikte içimin bütün Caddeleri bomboş Ve gözlerin kadar masum aslında Senin sessizliğini düşünüyorum Hep kaybetmekten korkarak Sesimin üstüne bir nisan bulutunu örten bu Güneş bulutu sarıyor Bulut sessizliğimi Yağmur bekliyorum Ya da düşen bir yıldırımın yangın sonrası kokusunu Seni kaybetmek zorunda değilim aslında Ama bunu bir sen bilmiyorsun Ses,sessizliği kaybetmek değil Her ikisini de sokağa bırakmaktır Dokunmayın seslerime Onca çığlıktan sonra Kırılmış bir yanı yarama dokunan Seni sessizliğinde bulmayı,başkalarına bırakamam Ellerin buz olmuş Sessizliğin rüzgarsız okyanus Ellerim çoktan vedalara alışmış Ben sesinden umudu kesmişim Resmini çağırıyorum artık Onca ses arasından Sen kendini tanırsın bul kendini nerede bıraktıysan Çıkar içinde sakladıklarını

...sen Sarkilarimdasin......

Şimdi sen yoksun bi tanem Pembe renkli baharlarla,sıcak rüzgarlarla ıslatan ama huzur veren yağmurlarla geldin... GÖKKUŞAĞI GİBİYDİN.. ama şimdi yoksun sen artık benim kara kışlarımsın.... Şimdi sen yoksun bi tanem güneşin sıcaklığıyla,günün aydınlığıyla,gökyüzünün masum parıltısıyla geldin.. GECENİN EN PARLAK YILDIZI GİBİYDİN.. ama şimdi yoksun sen artık ıssız gecelerimin karanlık noktasısın.. Şimdi sen yoksun bi tanem Sen sonsuz ufuklarda gördüğüm ufak bi parıltı bazen çıkış noktası.... sen gökyüzünün maviliğine daldığım anda üstüme çöken simsiyah hatıralarımsın artık... Sen artık yoksun bi tanem yoksun işte sebebini anlamadığım..ayrılırken neyin bedelini ödediğini bile bilmediğim..sadece çok uzaklarda olduğunu bildiğim birisin.... çok iyi tanıdığım aslında çok iyi tanıdığımı zannettiğim belkide kabullenmek istemediğim bi yanılgısın artık sen... ve sen yoksun bi tanem sen artık içimde nefretsin bazen yolda yürürken sendeleten bi sancısın ahımsın,isyanlarımsın... ve artık bi tanem bana seni ısrarla hatırlatan ŞARKILARIMDASIN..... içinde herşeyi barındıran ... bazen ağlatan bazen hatırlatan bazen beni bana unutturan sadece senin olduğun bi dünyanın bi girdabın içine alan... ama içinde hep sen olan hep sen olan ŞARKILARIMDASIN... GİDİŞİNE ÜZÜLÜYORUM SANMA HAYAT UNUTMAYI ÖĞRETEMEDİ BELKİ BANA GEÇMİŞİMLE YAŞAMAYI ÖĞRETTİĞİ GİBİ... AMA ŞUNU BİL Bİ TANEM YERYÜZÜNDE Bİ TANE DAHA BULAMAYACAKSIN SENİ BENİM KADAR SEVEN BİRİNİ....

Cihan OĞUZ

Cihan OĞUZ AŞKLA SATRANÇ İlk hamle kendi kalbine çekincesiz Duru bir suyun çamur içinden akarak yeni yolculuklara vurması gibi. Kuşlar ne kadar yalnız bekleme anlarında bir treni Uzun öten düdükler telaşını kamçılayan yeni senaryo. Vezir iki kale arasında korumasız Burcuna korsan bayrakları asılı Gemiler yanaşıyor korkulu gözlerine, içinde çalkalanan hiç durmadan çalkalanan bir deniz çılgınlığı Öldürdükçe ölümden sıyrıldığını sanıyor. Atlar güya dizginlerinden kurtulmuş özgür koşmakta Yanlış haritalar çiğniyor nalları Onlar batıya sarktıkça izleri doğuya büyüyor Güneş ters yönde doğuyor, ışıtmıyor yıldızlar Bu ikileme aşk diyor bazıları. Filler uzun bir yolculuğun ağır aksak kelimeleri Yönü belirsiz cümlelere yük taşıyan. Hangi taşı çiğneseler hüzünlü bir öykü yazılmakta Yitik anıları kurtarmak adına ayakları En çok ayakları yoruluyor geçmişe uzandıkça. Şah diye bir şey yok bu yenilgiler evreninde Belki herkes şahlığını rakibinden gizliyor Henüz ikinci hamlede devrik bütün piyonlar Devrik, anlatılması güç bir komplo kadar Şah esir düşmekte masal sonlarına. Son hamle yine kalbine çekincesiz Gökyüzüne bağımlı bulutların arasından sızan o yağmur tanesi, belki şaşkın bir yıldız nasıl incitirse ve ansızın yeni korkular yüklerse öyle şimdi dilinde donup kalan söz -aşk mat!

GÖÇ

GÖÇ Su serperler ya gidenlerin ardından Dün askere, Hint’e Yemen’e Bugün ekmeğe Yaban ellerine Dönmezler de ondan Yoksa niye serpsinler Sirkeci’den tren gider Ona binen verem gider Bir kampana çalar Analar ağlar “Oğuuuul Oğul!” Çocuklar öksüz Gelinler dul Sirkeci’den tren gider Evim barkım viran gider Biz hep atla geçtik Tuna’dan Böyle geçmedik Avrat uşak Biz hiç böyle göçmedik Beyler utansın Sirkeci’den tren gider Varım yoğum törem gider Tuna bizden utanır Biz Tuna’dan Yüzüne kapatır ellerini Aldırma be Tuna’m Yiğit çıplak doğar anadan Burada ezan var Orada çan Her sabah çınlar tepemizde “ Uyaaaan Uyan!” Sirkeci’den tren gider Bir yıldızlı Kur’an gider ALİ AKBAŞ’ın “Masal Çağı” isimli kitabından

***çocukların ulusu olmaz***

ilk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu Bebeklerin ulusu yok Başlarını tutuşları aynı, bakarken gözlerinde aynı merak, Ağlarken aynı seslerinin tonu. Bebekler, çiçeği insanlığımızın, Güllerin en hası, en goncası, Sarışın bir ışık parçası kimi, Kimi kapkara, üzüm tanesi. Babalar, çıkarmayın onları akıldan, Analar, koruyun bebeklerinizi Susturun, susturun, söyletmeyin, Savaştan, yıkımdan söz ederse biri. Bırakalım, sevdayla büyüsünler Serpilip gelişsinler fidan gibi. Senin, benim, hiç kimsenin değil Bütün bir yeryüzünündür onlar, Bütün insanlığın gözbebeği. ilk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu Bebeklerin ulusu yok. Bebekler, çiçeği insanlığımızın Ve geleceğimizin biricik umudu! ATAOL BEHRAMOĞLU

Sİvas'ta Yoksul Çocuklar

SİVAS’TA YOKSUL ÇOCUKLAR Sivas’ta Ulu Cami avlusunda çocuklar Yalvaran gözlerle etrafa baka baka Açıyorlar küçücük esmer avuçlarını: - Emmilerim sadaka! Emmilerim sadaka! Hükümet Konağı’nın yanında biri Bir avuç kemik, bir parça deri... “ Boya-cila yimbeş, boya-cila yimbeş” diye ağlıyor Ve daha fırça bile tutamıyor elleri. Garipler Pazar’ında körpe çocuklar Yorgunluktan güzelim gözleri al al ... Öldüren bir çığlık dudaklarında. - Boş hamal! Boş hamal! Boş hamal! Nane satan, su satan yetim çocuklar Şarkı söyleyemediler, güneşe aya... Biliyorum ne masal dinlemeye doydular Ne oyun oynamaya... Bezirci’de, Yüceyurt’ta, Altıntabak’ta ... Çocuklar var incecik, yüzleri nurdan. Ama toz toprak içinde elleri ayakları Oyuncakları çamurdan... Ve günahkar çocuklar, suçlu çocuklar Mahkeme salonunda bakarım dizi dizi. Bu suç bizim suçumuz, bu günah bizim, Affedin bizi. Gökteki yıldızlar kadar sayısız Ah yurdumun kimsesiz ve yoksul çocukları Anladım farkınız yok koparılmış başaktan! Alın bu sözleri benden, alın bu yüreği artık Utanıyorum yaşamaktan. YAVUZ BÜLENT BAKİLER

Bİr Sali AkŞami PazarliĞi

TEK ODALI BEŞ ÇOCUKLU KASIMPAŞA EVİNDE BİR SALI AKŞAMI PAZARLIĞI Tamam, bugün de geciktim, ama bu son anne! Gol kralı oldum, inanmazsan sor arkadaşlara Beş maçta tam yirmi golle! Öyle bakma anne, inan hiç suçum yok, beni çok düşürdüler. Deli miyim ben, yırtar mıyım önlüğümü? Açar mıyım hiç en sevdiğim ayakkabılarımın yanlarını? Çok yorgunum anne, n’olur bugün dövme... Gelmeyecek, hiçbir şey görmeyecek korkma Babam doğmadı daha! Yarın erken gelirim, sokağa çıkmam Bakkal hüseyin’e giderken bayram yerine kaçmam Kardeşlerime bakarım, masal anlatırım, Sen Havva ablayla Çarşamba matinesine... Kim sorarsa sorsun, bilmem derim, nerdesin söylemem Evi toplarım, süpürürüm,bebeği ayağımda uyuturum Dönmene yakın çay yapar beklerim İki bardak bana, çocuklar fazla içmez, gerisi sana İki hafta harçlık istemem olsun Evden ekmek götürürüm, hiç simit yemem Tamam anne, bırak artık surat asmayı, Dikersin önlüğümü, ayakkabıları da veririm Nuri Usta’ya Yazın öderim borcumu, söz! Şimdiden hazırlarım “nanelimonokaliptüs” kutumu Hem boşuna bakma saate, gerek yok anne Gelmeyecek, küfretmeyecek, vurmayacak sana Babaannemle dün gece konuştum ter içinde Vazgeçmiş, doğurmayacakmış babamı Çok pişmanım anne, şimdi dövme, üstelik yapayalnızım biliyor musun? Gülten’le ayrıldık Muharrem yüzünden Muharrem tembeline bundan böyle kopya vermeyeceğim İşte böyle anne, çok yalnızım, kimsem yok Kardeşlerime sarılmak istiyorum Anne,bugün dövme, n’olur bugün dövme Bir kenarda oturup ilk kez dayak yemeden ağlamak istiyorum! AZİZ KEMAL HIZIROĞLU (İngilizce Öğretmeni)

Mum Çiçekleri

hepsi sana *sakın gitme bir daha.. * * - Hep böyle ellerin ellerimde olsun Kırılsın zaman avuç içlerimizde* Mum Çiçekleri Göğün denize erdiği yerde Kum tepelerinde biz elele Önümüzde bir yığın tarih Ve unutulanlar - Hep böyle ellerin ellerimde olsun Kırılsın zaman avuç içlerimizde Hep maviyi arardık biliyorsun Mavi bir aydınlıkla dolsun isterdik yüzümüz Elbet gün çekilir Ve korkutur ardından gelenler - Yine de sen unutma sakın Kumda kalan ayak izlerimizi Kimi an elimizde değil dur demek zamana Rüzgârın önündeyiz Önümüz uçurum - Sen hiç üşüme, yüreğim üşür Zaten ne var ne yokuz bu hayâl ülkesinde Bak akşamın alacası mum çiçekleri kokuyor Tarihi durdurmuş gözlerin Ve akşamın aydınlattığı yüzün

Guzelim Istanbulumuz Icin Yazilmis Siirler

Der Beyan-ı Şeref-i İstanbul (17-18. Yüzyıl) NABI İlm ile ma’rifete cây-ı kabul Olmaz illâ ki meğer İstanbul Olmaya mîve-hor-ı bâğ-ı hüner Olmaya şehr-i Sitanbul kadar İtsün İstanbul’ı Allah ma’mur Andadır cümle meâli-i umur Mevlid ü menşe-i ashâb-ı himem Terbiyet-hâne-i esnâf-ı ümem Ne kadar var ise ashâb-ı kemal Hep Sitanbul’da bulur istikbâl ....... Ne kadar âlemi devr itse sipihr Bulmaz İstanbul’a benzer bir şehr Hüsn ile görmek ile müstesnâ Anı âğûşuna çekmiş deryâ Ne kadar var ise aksam-ı hüner Hep Sitanbul’da bulur revnâk ü fer .... İ’tidal olsa hevâsında eger Gayri buldâna kim eylerdi nazar Her kimün kim ola bünyâdı kavi Yapmasun gayri vilâyetde evi Ana mânend olamaz şehr-i diyar Olmaz anun gibi bir cây-i karar Andadur mâ-hasal-ı kadr ü hüner Taşralarda kim okur kim dinler Akçedür taşranun ancak hüneri Hakk olunmuş hünerün sanki yeri .... N’olduğun halkı kenarın ancak Gören İstanbul’u anlar ancak Olur irdükde kemin meclise hasr Geçinen taşrada allâme-i asr Mütefennin görünen sersem olur Mütekellim geçinen ebkem olur Olmaz ednalarınun bezmine râh Taşra yirlerde satan izzet ü câh ..... Hak budur âb-ı rûy-i buldândur Hayli ma’mûre-i âl-i şÃ¢ndur Maksad-ı Hind ü Firenk ü Maçin Bender-i mu’teber-i rûy-i zemin Bulunur emtia-i gûn-a-gûn Ni’met ü mal ü menâli efzûn Bâhusus ab ü hevâsı dil-keş Sâha-i nihr ü binâsı dil-keş

Oğul... Namaz chatten daha önemlidir...

gecelerim arkada$a te$ekkürLer. ho$uma gitti sizLe payLa$maK istedim.. Dalmisim yine sanal hayatin derinliklerine... Az once yaklasik 28 tane mail sildim... Mail gruplarindan gelmis... Cogunu okumadan sildim... Bir an icin silerken...Günahlarim geldi aklima... Dedimki: Bu günahlari nasil sileceksin? Ne zaman sileceksin? Ne zaman Tevbe edeceksin? Ne zaman su alnini secdeye indireceksin? Ne zaman Ya oldugun gibi görüneceksin ? Ya da göründügün gibi olacaksin? Ne zaman Ellerini acip af dileyeceksin? Bu günmü? Yarinmi? Son Chat yapisin degilmi yine? Son defa yine degilmi? Hep son diyorsun degilmi? Ne zaman kendine ve diger kardeslerine faydali isler yapicaksin? Kac saat oldu yine pc basina oturali? Kalkmayacakmisin hala? Sence hersey sanal hayatmi? Bak annen cagiracak yine... Anne hemen gelyiorum... Ve yine dalicaksin... Bir dahaki seslenis gelene kadar... Yazik degilmi sana... Yalan... Sanal...Hayal... Olan bir yerde daha ne kadar oyalanacaksin? Daha ne kadar kendini Sanal kahraman sanacaksin? Ne kadar daha kendi yalanini sanal alemde ariyacaksin? Biliyiorum savasdasin... Icin rahat degil... Huzursuzsun... Ne yapacagini bilmiyorsun... Ama artik toparlanmanin vakti geldi... Su nete ayirdigin zamanini islam icin ayir... Islam icin ayirdigin zamanida sanal hayat icin ayir... Bakalim nasil olucak? Isde...günlük hep ayni sorulari soruyorum kendime... Tam dalmisken yine bu sorulara... Omuzuma birisi dokudu... Döndüm bakdim ki... Nur yüzlü annem... Ah... ah... oglum benim... Biricik oglum benim... Derken gözlerinden yas damliyordu... Yavrum yavrucugum... Tam 3 saat oldu ... Üc satte tam sana... 14 kere seslendim... Her seferinde : Tamam annee...hemen geldim dedin... Bakdim gelecegin yok...ben geldim... Haydi yardim edeyimde abdest al... Hic olmassa yatsi namazini KIL... O an icin kendimi tutamadim... Yanaklarimdan akan yaslari... Annem mubarek elleri ile sildi ve... Söyle dedi... Ogul...Namaz Chatten daha hayirlidir!

git haydi durma

üzerime gelmeyin sisli hatıralarım çökmeyin omuzlarıma günahlarım bu gece sönmeyin masandaki mumlar gün ışımadan kapanmayın yorgun göz kapaklarım daha içimi dökeceğim ne satırlar var sırada bekliyorlar ben anılarımı yazıyorum son baharımda adına şiir diyorlar... bir kalemim kaldı ihaneti tattırmayan bir yüreğimdeki masum küçük çocuk bir de her çileyi taşıyıp yıkılmayan omuzlarım... buğulu sabahlara yalnız uyanıyorum dört duvar arasında dört günlük ömrüm defterimin sayfaları arasında kurutup sakladığım öpüp verdiğin yasemen bir de resmin başucumda gülerken... duygular ölüyor içimde sen bilmiyorsun gözlerim düşlere tutsak mor dağlar var aramızda gelmiyorsun... hangi şeytan ucuza kapattı gelecek umutlarımı hangi dost silecek gözyaşlarını elleriyle. hangi sevenin çiçek toplayacak sabahın seherinde ayak basmamış tepelerden... hangi omuza yaslayacaksın sancılar sardığında başını hangi şarkı yüreğinin sesini haykıracak ve hangi çıkmaz sokak hep sana çıkan yollarımı kapatacak... git haydi! Durma... azat ediyorum sevgini yorgun yüreğimden ama yemin olsun ki resmini söküp atmayacağım defterimden hep sevgimi anlatacağım şiirlerimde kalemim düşünceye kadar elimden.....

Vazgeçtim Senden

Vazgeçtim senden Adın yok artık dilimde Yok şimdi sevdiğin kırmızı güller Dikenleri batmış yüreğime Sen yoksun ya Ruhumda isyan Yüreğimde kan var Söyledikçe hasret türkülerini Kanar ha kanar Sevdiğin türküler yok ıslığımda Islığım da yok aslında Acılanmış nefesimle Yanık türküler söylerim Söyledikçe yüreğim Yanar ha yanar Ağlarsam rahatlarım sandım Kurumuş gözpınarlarım, ağlayamadım Yağmurdan diledim, gözyaşım oldu Yağmur yağdı, ben ağladım Ben ağladım, yağmur yağdı Ağladım içime, çisil çisil Vazgeçtim senden, vazgeçtim Sen yoksun ya gülüm Dikenin var şimdi yerinde...

Asılı Kalırdı Yakamozlar ..

Ağlardı seyrederken deniz Ben sebebini hiç sormadım, O da hiç söylemedi. Yağmur yüklü bulutlar üşüşürdü gözlerine önce, ardından mavi yeşil dalgalanırdı gözbebekleri. Ve kirpiklerinin ucunda asılı kalırdı yakamozlar. Sorsam, - Erkekler ağlamaz derdi. Bu yüzden ne zaman ağlayan bir erkek görsem inanmam. Erkekler ağlamaz, deniz dolar gözlerine önce sebepsiz ve kirpiklerinin ucunda asılı kalır yakamozlar.

Yokoluş

bu sana.. *acımasız olma şimdi bu kadar , dün gibi çekip gitme... bırakta dolanayım ayaklarına kum gibi ezip geçme..* Sevdim seni Yokolmak pahasına sevdim.. Güllerimin solması,ölmek pahasına... Kızılın acısında sevdim... Kalbimi parçaladım her defasında... Her kavgamız,sonu biraz yaklaştırdı yorgun kalbime.. Şimdi sensizlik ayazı bedenimde, Bir acı ayrılık parçası dilimde Ve,hep buluştuğumuz yerde, Seni arıyorum,bulamıyorum... Karardım anlayacağın, Parçalanmak ne kelime,didik didik,liğme liğme.. Yokedildim gecelerde.. Kendimi yaralamalarım,paralamalarımsın artık... Yokoluşum,bitişim,parçalanışımsın. Ama gene de,son kararımsın.. Sonsuza dek...

Sunay Akın'nın şiirleri

DEVRİM Temiz kalan tek yerdir devrim bütün bir yıl kirlenen duvarda ama görebilmek için asıldığı çividen indirilmelidir yaprakları biten takvim Zorbalara direnmektir devrim bir çocuğun annesinin çantasından aldığı paraları altına gizlediğini söylememiştir dövülen hiçbir halı İçinde yaşamaktır devrim dikiş kutusunun ve topluiğneler gibi bir arada olmayı gerektirir karşı koyabilmek için zulmüne makas denilen patronun Gece ışıklar arasında koşmaktır devrim ateş böceklerini yakalamak isteyen çocukların peşine takılır gün gelir yanıp sönen mavi ışıkları polis arabalarının Kağıt bir gemidir devrim bütün gemiler hurdaya çıksa da sonunda taşıdığı özgürlük şiiriyle batmadan yüzer nicedir dünya sularında Kim bilir kaç yunus görmüş kaç deniz gezmiş...

Edip CANSEVER!!!Mutlaka okuyun...

YERÇEKİMLİ KARANFİL Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde Oysaki seninle güzel olmak var Örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi Bir ağaç işliyor tıkır tıkır yanımızda Midemdi aklımdı şu kadarcık kalıyor. Sen o karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte Sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel O başkası yok mu bir yanındakine veriyor Derken karanfil elden ele. Görüyorsun ya bir sevdayı büyütüyoruz seninle Sana değiniyorum, sana ısınıyorum, bu o değil Bak nasıl, beyaza keser gibisine yedi renk Birleşiyoruz sessizce.

Ahmet Telli'den mükemmel dizeler...

AŞK BİTTİ Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da Uzun bir hastalık gibi Aralıksız dinlediğim alaturka bir fasıl gibi Gökyüzüne bakmayı, dostlara mektup yazmayı Çiçekleri sulamayı unutmuşluğum gibi Bitti. Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da Yürümeyi yeniden öğrenen felçli bir çocuk gibi Sokağa çıkmalıyım şimdi ve çoktandır İhmal ettiğim dostlara yeni bir adres bırakmalıyım Pencereleri açmalı, kitapları düzenlemeliyim Belki bir yağmur yağar akşama doğru Yarıda bıraktığım şiirleri tamamlarım Aşk bitti diyordu ya bir şair Aşk bitti işte tam da öyle

turuncu otobus

Seni tanıdıktan sonra Hep turuncu bir hakk otobusu olmak istiyordum. Belik bir gun beni de beklersin diye, Ama hep sen oluyordun otobus Yağmurda beklerken çekip gidiyordun öylesine. Seni tanıdıktan sonra Hep bir tahta olmak istiyordum. Belik bir gün bana da birşeyler yazarsın diye Ama sen, asla kalkıp tahtaya bir şeyler yazmıyordun ki Ve sen o kadar soğuk bakıyordun ki Sen kocaman bir ayak oluyordun, bense bir ot Üstüme basıp basıp geçiyordun Sen kocaman bir el oluyordun, bense bir lamba anahtarı Yakıp yakıp söndürüyordun. Seni tanıdıktan sonra İlk derslere hep geç kalıyordum Geceleri senle dolu hayaller kuruyordum Sen hep pamuk prenses oluyordun Bense Notterdam'ın kambururundaki çirkin adam Seni tanıdıktan sonra Sigarayı iki iki pakete düşürdüm günde Artan parayla jöle alıp saçlaıma sürüyordum Ve ben artık her gün gömlegimi yıkayıp Pantolonumu ütülüyordum Seni tanıdıktan sonra Vize ve finalleri hiç sevmiyordum; Çünkü kafamı sana her çevirişimde Kopya muamelersiyle karşılaşıyordum Ve inan ki sana her bakışımda tacizle yargılanıyordum Seni tanıdıktan sonra Binlerce kez hazırlanıp da Hayaline aşkı ilan ederken asansör aynasında Ansızın yakalanıp kapıcıya Alabildiğine maskara oluyordum apartmana Seni tanıdıktan sonra Yüreğim ve ellerim ceplerimde Bu soluk şehrin her caddesini adımlarken Altıncı kat balkondan kafama düşen bir saksı misali Beynime kan damlatan acılarını yudumluyorum Ve GÜLÜM bu absürt ve egzantrik dizelerimle Sana seslenirken Bir öğrenci evinin en kutsal yemeği olan Simsiyah bir zeytin tanesi üzerine yemin ediyorum ki Seni Seviyorum

Özlemin kadar

bu sana.. *Ne içimde seni unutmak gibi bir his var, ne de aklımı körükleyen bir rüzgar, ne seni görmeyecek kadar güçlüyüm, ne de görmeye dayanacak kalbim var. ÖZLEMİN KADAR Toprağın iştahıyla dallardan kuruyan yaprakları topluyor rüzgar üşüyen çocukların teniyle kelebekler sindi solgun çiçeklerin dibine göğün karaşın kıvılcımları kırlangıçlar tel tel sıyrılıp bulutlardan göçtü uzaklara yaz bitti... Nasıl isterdim, ah yazgımı değiştirmek öpüşür gibi sessizlikle su içen bir ceylanın halka halka dudaklarından çakılların, yosunların köpükteki nazına doğru başıboş akıp gitmek bir derede... Zift ve kemik arasında sıkışıp ezilmiş filizin uğultusuyla taşıdığım ruhumdan utanarak otları dinliyorum ne başka sızım olsaydı keşke ne başka sözüm artık kaçsam, kaçıp gitsem buralardan kederi beni daha fazla boğmadan uzağında bulandığım kırların... Koynumda özleyişin kusursuz ürpertisi güvercinlerim ve ömrüm sıra huylarıma dolaşan çocukluk günlerimdeki telaş ah, sadece şiirle yaşasaydım giziyle düşteki ışıltının dallara kuşlar ve sincaplar kadar yakın gülüşleri dolunnay öpüşleri sarmaşık güzelimi her sabah salkım salkım leylaklar yağmur ve gonca kokusuyla anarak... En yüce yaratıktı oysa ateşi ve sevdayı bulurken insan yazık ki artık bir kelebeğin titreyişleri kadar olsun sahici gelmiyor bana sorsalar, söyleyemem yeniden hangi şehrin renkleri gökyüzünün dengidir ya da yolununca gönlündeki sümbülü küskün öten bülbülün derdini kim üleşir; çölden kopan rüzgar bile ufkunu böylesine onulmaz böylesine arsızca ağılayan insandan daha kumsuz daha nar... Çaresiz dinecek bu çile bir gün tırnak ve nasır gibi ruhumda katılaşan bereketsiz bu kalabalıktan soluyup alacak beni duldasına doruklar durulaya kurulaya büyütmek için yeni doğmuş kuzuların sesiyle toprağını kayalardan emziren hızıyla yaylaların... Güzelim, serçeler mi taşıdı sana bahçelerden, çimen çimen karadut oyası zülüflerini çiğdem tüten gamzeleri omuzlarına kırdan mı sardın yad ellerden esen yelde sevdalın mı var? Unutma: hiçbir şey yakışmıyor kalbime özlemin kadar. Nihat Behram

YalnizliĞi Bİlİrmİsİn

Bİlİrmİsİn Sen Hayal Kurmayi Bİlİrmİsİn ? Ya.... Geceler Boyu Uykusuz Kalmayi Oturup Pencerenİn Kenarina Bekledİnmİ Sevgİlİnİ? Yildizlari Seyrederken AĞladiĞin Oldumu Bİr Yildiz Kayinca Uzattinmi Ellerİnİ Belkİ Tutarim Dİya Farkinda Olmadan Sonra BoŞ Kalinca Ellerİn ........ AvuÇlarinin Arasina Alip BaŞini AĞladinmi Geceler Boyunca HiÇkira ............ HiÇkira Belkİ Sen AĞlamasinida Bİlmezsİn İkİ Damla YaŞ DeĞİldİr AĞlamak GeÇmİŞİ Ve GeleceĞİ DÜŞÜnmek Hayal Etmek ....... Anilari YaŞamak BÜyÜk Bİr Özlem İÇİnde O KÜÇÜk Resme Sarilmak İŞte Budur AĞlamak Ve ............ YalnizliĞi YaŞamak .......

Yalnızın Durumları/Özdemir Asaf

Yalnızın Durumları I Her şeyi süpürebilirsin; Sonbaharı süpüremezsin. Sen her şeyi süpürebilirsin; Sonbaharı süpüremezsin. Yalnızsa Sürekli bir sonbaharı Süpürür hep.. Düşünemezsin. Özdemir Asaf