Tutacak El Olsun

Bir yaz gunu plajda oturuyor kumlarla oynayan iki cocugu seyrediyordum... Her ikisi de deniz kiyisinda kapilariyla, kuleleriyle, tunelleriyle, kocaman bir kale yapmak icin beraberce haril haril calisiyorlardi... Kale neredeyse tamamlanmisken buyuk bir dalga gelip kaleyi bozdu... Hersey bir anda islak bir kum yiginina donusmustu... Butun ugraslarinin bir anda gozlerinin onunde yok oldugunu goren cocuklarin gozyaslarina bogulbogulmalarini bekliyordum... Ama cocuklar beni sasirtti... Aglamak yerine, ikisi de kalkip el ele tutustular ve gulerek kiyidan biraz daha uzaklasip yeni bir kale yapmaya giristiler... Cocuklarin o anda bana onemli bir ders verdiklerini farkettim... Hayatinizdaki hersey yapmak icin ustunde cok zaman ve enerji sarfettigimiz her karmasik yapi aslinda kumdan yapilmslardir... Sadece baska insanlarla kurdugumuz iliskiler ayakta saglam kalabilir... Er ya da gec bir dalga gelip kurmak cin yogun caba sarfettigimiz calismalari aninda yikabilir... Boyle bir durum karsisinda, sadece yaninda tutacak bir eli olan insan gulumseyebilir... ALINTIDIR