Ankara huzun yuklendi yine.
Dokunsan aglayacak bir cocuk gibi.
Hangi ufka dalsam asmis yuzunu,
Bulutlar gri sanki ayrilik simgesi.
Bu sehir ne zaman catsa kasini,
Icim daralir kacmak isterim alip basimi.
Umarsizca gitmek ardina bakmadan.
Kosar adim uzayan yollardan usanmadan.
Sonra silkinir kendime gelirim bir anda!
Ayrilikta cektigim ozlem nobetleri karsimda.
Bir tokat gibi patlar yuregimde sevdam.
Sover sayarim bu ihanet duyguma.
Cocukken bana kol kanat geren,
Mutluyken benle gulup, aglarken omuz veren,
Yalnizligimin gizli dostu; yoldasim Ankara!
Ben seni de bu sehir tadinda sevdim!
Bugulu gozlerinde hep Ankara`yi gordum.
Ben senin suretinde Ankara`yi sevdim!
Ben ne senden, ne Ankara `dan vazgecemedim... |
0 yorum:
Yorum Gönder