Bu Séhir YikiLmayacak...

Bu S�hir Yikilmayacak Ben bir tek sana inaniyorum sevgili. Ve sen de bu sehirde yasiyorsun. Bu bana yetiyor. Benim bu sehre sonuna dek inanmam icin bundan iyi bir neden yok su an... Dunyanin en yalniz, en karamsar, icimizdeki o buyuk ve o kapanmaz bosluklariyla yasayan iki insaniydik biz tanistigimizda. Birbirimiz icin hem en buyuk odul, hem de en buyuk cezaydik. ... Kimse bizim icimizi gormuyordu. Gormedikleri icin disarida kaliyor ve nefret edip cekip gidiyordu. Sonra bize duyduklari bu nefreti bir yerde oylesine unutup baskasina gidiyorlardi. Sonra bize duyduklari bu nefreti hic olmadik bir yerde unutulmus bir sekilde buluyor, onu icimizdeki yaraya sapliyorduk. Hic haberleri olmuyordu. Bizi hatirladiklarinda bizden nefret ettiklerini bile unutmus oluyorlardi cogu kez. Bizi bosluklarina cekmek istiyorlardi bu kez. Bize geriye cam kiriklarini birakiyorlardi. Nefes aldikca icimize batan cam kiriklarini. Oysa nefes almaya tapiyorduk biz; biz ikimiz dunyanin en karamsar yasama sevdalisiydik. Ama nefes aldikca, o en cok sevdigimiz seyi tekrarladikca icimiz paramparca oluyordu... En cok bu aci hatirlatiyordu bize yasadigimizi.... Ben bu sehre tapiyorum sevgili. Ve bircoklari yikimdan ve yokolustan bahsedip bu sehirden kacmayi duslerken, simdi en cok sen benziyorsun bu sehre. Cunku bugune dek karsina cikanlar senin sadece guzelligini, o dayanilmaz cekiciligini, o ulasilmasi kolay sandiklari buyunu gorduler. Kimse icindeki kanayan yuregini, o derin, kapanmasi guc bosluklarini, nefes alirken kalbine, damarlarina batan cam kiriklarini gormedi. Icine giremedikleri icin senden nefret edip kactilar, sonra nefretlerini olmadik bir yerde unutup bir baskasina gittiler. Sen bu unutulmus nefretleri arayip bulmak icin kimbilir kac kez kaybolmustun bu sehirde..... Simdi sen en cok bu sehre benziyorsun sevgili. Bir yanin gokyuzunde cilginca sarki soyluyor, bir yanin dunyanin en dokunulmaz karanligi. Ama her nefes aldiginda icine cam kiriklari batiyor. Her nefes aldiginda icindeki karanlik biraz daha buyuyor. Biraz daha ulasilmaz, biraz daha uzak oluyorsun. Cunku insanlara yaklastikca hep daha uzaklara itildin sen. Sarilmak istedikce onlara, biraz daha bosluga savruldun... Ama unutma, sen de benim gibi hic buyumeyen bir cocuksun. Tapiyorsun yasamaya, tapiyorsun nefes almaya. Onca aci cekmene ragmen AsKa AsiKsiN sen de bu sehir gibi… BeNim GiBi…!! Cezmi Ersoz D�M�T&S�RKaN