Sen Geldin...

SEN GELDIN Kalmamisti; Ne dayanacak bir can bedende, Ne yasayacak heyecan bende. Almistim butun demirleri hayattan, Dunden, bugunden, yarinimdan, Kesilmisti butun umitlerim can damarindan. Tukenmisti, yoktu elimde Tahammul icin bir tahammul, Kan agliyordu elimdeki son gul. Gecmisti gonlum hayattaki hevesten, Bitmisti hakkim alacagim nefesten. Son vefasiz da beni; Karanliklarda unutup gitmisti, Son umut guvercinlerim de Onunla ucup gitmisti, Yalnizlik hislerime taht kurmus, Karamsarlik yuregimden tutup gitmisti. Ben yine o sarkiyi soylerken, Azrail kapida beklerken, Yani her sey bitti derken, Derken… Sen belirdin karanliklar icinden. Icimden bir ses dedi ki; Tut ellerinden. Ve sen geldin; Umutlarima can verdin, Duygularima kan verdin, Son bulan omrume zaman verdin. Seninle yuregimde sevda yeserdi, Duslerim muradina erdi, Aslinda biliyordum Icimde bir ses bekle derdi, Ben dinlemesem de O hep seni beklerdi. Bekledigim sendin, Iste geldin Yuregim ellerinde, Bu hayat artik senindir, Ister arkani don ; “Ben ecelim” de, Ister bak gozlerime; Bu yorgun yuregi sevindir… KURSUNI 08.03.05