Ustat Necip Fazil`dan...

Sokaktayim, kimsesiz bir sokak ortasinda; Yuruyorum, arkama bakmadan yuruyorum. Yolumun karanliga saplanan noktasinda, Sanki beni bekleyen bir hayal goruyorum. Kara gokler kul rengi bulutlarla kapanik; Evlerin bacasini kolluyor yildirimlar. In cin uykuda, yalniz iki yoldas uyanik. Biri benim, biri de serseri kaldirimlar. Icimde damla damla bir korku birikiyor; Saniyorum, her sokak basini kesmis devler... Ustume camlarini, hep simsiyah, dikiyor; Gozune mil cekilmis bir ama gibi evler. Kaldirimlar, cilekes yalnizlarin annesi; Kaldirimlar, icimde yasamis bir insandir. Kaldirimlar, duyulur, ses kesilince sesi; Kaldirimlar, icimde kivrilan bir lisandir. Bana dusmez can vermek, yumusak bir kucakta; Ben bu kaldirimlarin emzirdigi cocugum! Aman, sabah olmasin, bu karanlik sokakta; Bu karanlik sokakta bitmesin yolculugum! Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin; Iki yanimdan aksin, bir sel gibi fenerler. Tak, tak, ayak sesimi ac kopekler isitsin; Yolumun zafer taki, golgeden tas kemerler. Ne sabahi goreyim, ne sabah goruneyim; Gunduzler size kalsin, verin karanliklari! Islak bir yorgan gibi, simsiki buruneyim; Ortun, ustume ortun, serin karanliklari. Uzaniverse govdem, taslara boydan boya; Alsa buz gibi taslar alnimdan bu atesi. Dalip, sokaklar kadar esrarli bir kuyuya, Olse, kaldirimlarin kara sevdali esi.. NECIP FAZIL KISAKUREK