Canýmý yakan Esaretliðim.. :(

Kumaşı eskimiş koltuğumda oturmuş Kendimi sorgularken buldum yine.. Hayatımı, hatalarımı, yalnızlığımı, Yüzümde belirmeye başlayan, Geçen zamanı hatırlatan çizgilerimi, Hayallerimi, beklentilerimi, hayalkırıklarımı... Yüzümde acı bir gülümseme beliriverdi, Yaşamımın tüm pişmanlıklarını sığdırdığım. Hırçın bir gökgürültüsüydü içimdeki esaretlik çığlığı. Belirsizlik!, Kahreden esaretimin sebebi. Karmakarışık düşüncelerim arasında körebe oynuyor gibiyim. Hiçbir zaman ebeleyen ben olamadım. Bazen bu kaosun tuhaf bir dinginlik verdiğini düşünüyorum. Karmaşanın içinde uyumlu bir duygu bütünlüğü oluşuyor. Bazen çıldırdığımı düşünüyorum, Zamanla yıpranmaktan giyilecek bir tarafı kalmayan insanlığımın, düzene ayak uydurma çabaları yoruyor artık. İçimde susturmaktan lal olmuş bir yürek var, Tepkisiz, ilgisiz, savurgan. Aynı zamanda irinleşen yapışkan bir tabaka kaplıyor çevresini. Henüz kabuk bağlamayan bölümleri var, canımı her daim acıtan.. Kılıfsız cümleler kullanmaktan çekinmedim, Ayna her zaman aslını göstermez çünkü insana. Ah! Kayboluyorum yine benliğimin fersah fersah derinliklerine inerken. Çok vakit gerekli bu derinliklerden kurtulup, yüzeyi keşfetmeye başlamak için.. Yol uzun, En iyisi siper almak mantığı ve gizlemek arkasına savunmasız yüreğimi.. Mavi forum