Veda

Önce karanlık bir sessizlik duydu, Ardından, o sessizliğin içindeki karanlığı gördü… Etrafındaki birçok insana göre güçlü sayılabilecek bir mizaca sahipti, Ama şuanda kendisine, kendisi dâhil, Kimsenin yardım edemeyeceğini biliyordu. Ve korkuyordu… Gelenler gitmişti, Ve gelecek olanların da biraz oyalanıp, uçup gideceklerini biliyordu, Tıpkı aynaya baktığında, yalnızlığını gördüğü gibi… Ve yine yalnızlığınla paylaşıyordu korkularını, Ve yalnızlık, bu paylaşıma konu korkuları arttırıyordu, büyük bir iştahla… “ Niye?” dedi karşısındaki duvara oturduğu koltuktan, Cevap gelmedi belki duvardan, Ama cevap hiçbir zaman hissedemediği bir duygunun sesiyle dile gelmişti sanki. Ve kulaklarında çınlıyordu… “ Git!” diyordu, “ Nereye?” diye sorduğunda, aldığı cevap onu ürkütmedi belki, Ama bunu istiyor muydu? Bilmiyordu, Yine, yeniden, Ama bu defa son kez bilmiyordu… Bilinmeyene doğru, bilinmezlerin içinden geçerek gitmeyi düşünüyordu. Ama yine korkuyordu… Oturduğu yerden kalkarken ağladığını anladı gözyaşlarından. Yüzünü değil, kalbini ıslatıyordu yaşlar… Daha sonra yüzü de ıslandı, Önünde durduğu açık pencereden içeri giren yağmur damlalarıyla. Hayatından herkes çıkmışken, Evine giren son ziyaretçisi yağmur olmuştu… Kendi suyuna ıslak yağmur damlası, Alnından aşağıya süzülürken, Veda vaktinin gelip çattığını anlamıştı… Ve hayatına girenlerle vedalaşmaya başlamıştı kalbinde. Önce kalbini kıranları selamladı, Sonra kalbini daha çok kıranları, Ve daha sonra kalbini en çok kıranları, Biraz kalanları, çabuk gidenleri ve hiç olmayanları... Hepsi sıraya geçmiş, Elini sıkıyorlardı kısa ömrünün… Ve sonunda saat “çok geç”e 5 varken, Son defa odaya döndü, Uzun uzun karanlık odaya ve ona cevap vermeyen sessiz duvara baktı… Görmek istediği manzara ile gördükleri arasında, Duyamadığı sesler kadar büyük bir uçurum vardı… O da atlamaya karar verdi… Bu uçurumdan, önündeki pencereden, Hayatından, çok kısa süren… Son olarak ona hiç cevap vermemiş duvarıyla vedalaştı, Ve atladı… Önce karanlık bir sessizlik duydu, Ardındansa, o sessizliğin içindeki karanlığı gördü… Öldü… downboy Mavi forum