Aslinda Susmak Geliyor Icimden:'(

Aslinda susmak geliyor icimden; Her seyine gucendigim, her yonuyle sevimsizlesen bir sehir. Sokaklarinda huznun kol gezdigi, aydinligi bile islak bir sehir... Aslinda susmak geliyor icimden; dilsiz kelimelere siginip icimdeki en hircin cigligi bile susturacak kadar susmak! Karanlik bir sessizlige gomulup, goruntusuz kalacak kadar susmak... Her seyi yarim birakmak geliyor icimden. Bu kenti, kendimi, seni ve... Yarim birakmak iste... Tanimsiz ve anlamsiz duslerin arka bahcesi olmaktan kurtulmak ve "ben yokum, artik sen de..." deyip cekip gitmek geliyor icimden. Bu kenti terk etmeye duruyor yuregim! Seni sevmiyorum "DIYARBEKIR" deyip, veda etmek geliyor icimden. Duygularimi senden almiyorum, semandan almiyorum, duslerinden ve dusuncelerinden almiyorum. Sokaklarindan, caddelerinden, kaldirimlarindan, topragindan ve yureginden almiyorum. Sana yer yok artik bende; yuregim senden azat, cek git! Sen bana mekan olma, sen bana ozlem, sen bana yol olma artk... Susmayi ogreniyorum sende, yabanci kalisi, kimsesizligi... Butun uzak ihtimalleri sende yasiyorum simdi. Ey sehir! Vuran, uzak kilan, dert yukleyen ucsuz bucaksiz utopyalarin onergesi. Varsa gulumsemelerim falan caddende, falan sokaginda ve falan bulvarinda. Ve huzunlerim ve yeislerim, onlari da aliyorum senden. Ne huznun ne de mutlulugun kalmasin uzerimde. Ne "AMED" diye anmak, ne de "DIYARBEKIR" diye hatirlamak... istemiyorum! Ben, bana ait kapilari kapiyorum, sen de kapa kapilarini yuzume. Ben mavilerimi cekip, mavilerini terk ediyorum sende... Sen de sakindir, cevirme mavilerini uzerime. Sen beni en vefasiz halinle vurdun ya yine, bir istasyon sessizliginde en vefasiz halinle ugurla yine!