İmkansızların buluşması...

TANRI İLE ŞEYTANIN DANSI Nerden başlasam ne anlatsam ne yazsam.Nasıl yazsam hiçbir fikrim yok ne yapsam ağlasam mı haykırsam mı isyan mı etsem kaderime?Belki 1-0 yenik başladım hayata.Belki de galibim şuan feleğe karşı.Peki ya neden kendimi hep mağlupmuş gibi hiç düzeltemeyeceğim bi skorla kaybediyormuş hissine kapılıyorum.Neden attığım her adımda söylediğim ve duyduğum her sözde aklıma gelişi ve beni mahvedişi.Sanki bütün şarkılar bütün şarkılar ve bütün şiirler benim için yazılmış sanki hepsinin tek amacı beni yok etmekmiş gibiler..Sevgimin büyüklüğü ile ve çektiğim acı ile melekleri bile ağlatıyorum ama ona bunu söyleyemiyorum.Elimi uzatsam dokunacağım kadar yakın oluşu ve bi o kadar da uzak oluşu böyle bi şey olsa gerek.Ben kendimi şu gerçeğe alıştırdım ki buda bana çok acı veriyor.O güneş kadar parlak gökkuşağı kadar güzel bir kuğu misali zarif ve narin...Bense koca bir hiçlikten ibaret evet koca bi hiç.Evet işte bu ulaşılmazlığı beni kahrediyor.Yoksa benmi abartıyorum çok mu acımasız davranıyorum kendime?Sevgim doğuyla batının, geçmişle geleceğin, ışıkla karanlığın bir tanışması, Tanrı ile Şeytan arasında bir dansa benziyor.İmkansızların buluşması gibi.Peki ama neden?NEDEN ilk defa bulduğum aşk bu kadar yüksekte bu kadar ulaşılmaz bi yerde? Yok olup gitmek istiyorum ölümü tatmak istiyorum artık ama bu şavaştan zaferle ayrılmak hayattaki tek amamcım oldu.Ya herşey bitecek ya da hayat benim için yeniden başlayacak… Mavi forum