KaranLik...

Yarin yok.. Ne zaman cok sevsem kaybetmeyi ogretti hayat bana.. Ve onulmaz yaralar acti yuregimde yalnizligim.. Her zaman huzunlu mu bakar yesil gozlerin diye sorarlardi, Susardim... Gulumsemeyi istedim hep,yuzumdeki huzun engeldi oysa(kimseye anlatamadim) Bu Sehir seni tanimadan once Griydi,Karanlikti, Seninle aydinlanmisti.. Yitirdigim ne varsa hayat adina, umut adina,ask adina,yarin adina Seninle yeniden baslamisti.. Beni kimse anlamadi Caresizligim.. Acik yaralarimi kimse saramadi! Buz tutmus yuregimi kimse senin gibi isitmadi.. Ardindan onca yara yeniden kanamaya basladi, Huznum yine yuzume yansidi.. Artik enkaza donustu yuregim.. Her zamankinden daha cok yarali ve yorgunum.. Sen KaraNLiksin artik,Sehir karanLik.. Ve ben Senden yoksun,Yarim.. Ne zaman cok sevsem kaybetmeyi ogretti hayat bana.. Ve onulmaz yaralar acti yuregimde yalnizligim.. Simdi (S)en de YOKSUN, Ben nasil yasarim?... DeMeT