Aydinlatmayacaktin Sabahlarimi

AYDINLATMAYACAKTIN SABAHLARIMI... Tam da kara kislara yakalanmisken, unutmusken bahari. Tam da orselenmisken yuregim acilarla, orslerde dovulmusken... Umutlara darilmisken, unutmusken umut etmeyi. Karanliklari yar, yanlizliklari yoldas edinmisken. Kaptirmisken ruhumu serseri yagmurlara. Tam kendimden vazgecmisken... Girmeyecektin dunyama, Yalanci uykular sunmayacaktin urkek uykularima. Hatirlatmayacaktin uykusuz gecelerde nasil aglandigini. Aldanmisligi cok gerilerde birakmisken, Dondurmeyecektin yolundan duygularimi. Kipirdatmayacaktin yuregimin yalniz kuslarini. Acmayacaktin gonul pencerelerini sonuna dek... Gozlerini surmeyecektin gozlerime. Sevdanin o en cikmaz yollarina salmayacaktin duslerimi. Benimsemisken boslugu, Boslukla butunlesmisken yillar yili, Onulmaz acilara kucak acmisken, Direnmisken, yasama, Yeni gelen gunle aydinlatmayacaktin sabahlarimi. Ve butun bunlardan sonra, Acisina vuruldugum aski, Bir tokat gibi carparak suratima, Imkansizligi zehir gibi akitarak ruhuma, Curumeye terk edilmis bir tekne, Yuvasi darmadagin olmus bir kus, calinmis bir yildiz gibi. Birakmayacaktin beni yolun tam ortasinda. Evet hayat devam ediyor... Ben biraz daha eksik, Biraz daha yorgun, biraz daha yenik, Hayat devam ediyor. Artik kapali yuregim, yeni acilara, yeni aldanislara. Umudun soguk ikliminde defalarca yuzlestigim gecmis... VE BUGUN... SEN UZAKLARDA, BEN BURADA...